เพลิงเก็บตัว จมอยู่ในความว่างเปล่า
คืนนั้นคอนโดชั้นบนสุด
ห้องเพลิงเงียบเหมือนโลกตายไปครึ่งหนึ่ง
ไฟทุกดวงปิดสนิท เหลือแค่แสงจันทร์ที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา
อาบร่างผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งพิงผนังอยู่เงียบ ๆ
เพลิงนั่งอยู่ตรงนั้น หลังพิงกำแพง หัวก้ม
มือสองข้างวางบนพื้นเหมือนไม่มีแรงยกขึ้นมาด้วยซ้ำ
แก้วเหล้าเรียงรายเต็มพื้น แต่ทุกใบยังเต็ม
ไม่มีแม้แต่หยดเดียวที่หายไป
เขาไม่ดื่ม เพราะรู้ว่าต่อให้เมาแค่ไหน
เขาก็ลืมหน้าเธอไม่ได้อยู่ดี
ลมหายใจเขาหนัก เสียงดังเป็นพัก ๆ
เหมือนคนกำลังพยายามหายใจต่อทั้งที่ข้างในพังหมดแล้ว
เขาพูดประโยคเดิมซ้ำในหัวไปไม่รู้กี่รอบ
“ลืมมันไปซะ แค่ผ่านมาให้จำ”
เสียงแพรวา ที่เธอพูดใส่หน้าเขา พูดทั้งที่ตาแดงเหมือนจะร้องไห้ แต่เธอบังคับตัวเองให้เฉย ให้ใจเย็น ให้ทำเหมือนเขา “ไม่สำคัญ”
เพลิงยกมือขึ้นกุมหน้าแน่น
ความเจ็บแล่นขึ้นจนถึงกลางอก
เจ็บแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
