ข่าวด่วนเช้าวันอาทิตย์หลังคืนเสือร้าย ☁️
1395 Words
เช้าวันอาทิตย์.. 🌦️
ฟ้าขมุกขมัวเหมือนฝนจะตก กลิ่นโชยุจากหม้อในครัวลอยคลุ้งไปทั่วร้านเล็ก ๆ ☁️
ประตูร้านเปิดออกช้า ๆ แพรวาก้าวเข้ามาด้วยใบหน้าซีด ๆ จากการนอนไม่พอ ร่างบางพยายามยืดตัวให้ตรง ก่อนฝืนยิ้มกลบเกลื่อน
“กลับมาแล้วเหรอลูก! 😲 เป็นยังไงบ้าง สนุกไหมเมื่อคืน?” เสียงแม่ดังขึ้นจากหลังเคาน์เตอร์
แพรวาสะดุ้งนิด ก่อนรีบตอบแม่แล้วฉีกยิ้มแหย ๆ
“สนุกค่ะ เพื่อน ๆ ก็โอเคดีนะ..” น้ำเสียงสั่นนิด ๆ
แม่หันมามองลูกสาว
“หน้าโทรมเชียวลูก เอ๊ะ! หรือว่า.. แอบไปเที่ยวต่อที่ไหนมาอีกฮึ 😏”
“โธ่ แม่! ใครจะกล้าแม่รดาดุจะตาย หนูแค่เพลียนิดหน่อยเอง” แพรวารีบพูดตัดบท
“อ๋อ.. เพลียนิดหน่อยสินะ” แม่ยิ้มมุมปากเหมือนรู้ทัน
“งั้นไปอาบน้ำไป เดี๋ยวเปิดร้านเสร็จแม่จะทำโอโคโนมิยากิไว้ให้กิน”
แพรวารีบพยักหน้า แล้ววิ่งขึ้นบันไดเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว 🏃🏻♀️💨
ทันทีที่ประตูห้องปิดลง..
เธอทรุดนั่งพิงประตู หัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิด ภาพเมื่อคืนแวบเข้ามาอีกครั้ง เสียงทุ้มต่ำ กลิ่นน้ำหอมผู้ชายที่ยังติดบนตัว.. และสายตาคมที่จ้องเธอในเงามืดนั้น
“เพลิง..” เธอพึมพำชื่อเขาเบา ๆ เหมือนฝัน
มือเธอยกขึ้นแตะเสื้อเชิ้ตผู้ชายที่เธอยังใส่อยู่ ก่อนรีบถอดออกพับเก็บใส่ถุงไว้ใต้ลิ้นชัก
“ไม่ได้..อย่าคิดถึงเขาอีก” เธอส่ายหัวแรง ๆ พยายามไล่ภาพนั้นออกจากหัว
น้ำเย็นจากฝักบัวกระทบผิว เธอสูดลมหายใจเข้าลึกพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
“เริ่มใหม่สิแพรวา.. มันก็แค่คืนหนึ่ง ที่ไม่มีอะไรต้องให้จำ”
แพรวาในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ขาสั้น เดินลงมา ใบหน้าเธอสดใสขึ้นแต่แววตายังซ่อนอะไรบางอย่างไวแม่หันมายิ้ม “อาบน้ำแล้วสดชื่นขึ้นเยอะเลยนะลูก”
แพรวาฝืนยิ้ม “ค่ะแม่ เดี๋ยวหนูช่วยจัดโต๊ะนะ”
“ดีเลย” แม่พูดพลางตักซุปมิโสะใส่ถ้วย
“เดี๋ยวหนูไปเช็ดจานตรงหลังเคาน์เตอร์ให้นะคะ” แพรวาวางมือถือไว้ที่โต๊ะด้านหน้าที่แม่กำลังจะไปจัดเตรียม
เสียงแจ้งเตือนมือถือดังอีกครั้ง.. ติ้ง! 💬 ติ้ง! ติ้ง! เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังรัว ๆ ไม่หยุด
“แพรวา ๆ มือถือลูกมีใครแชทมาหาอีกนะ ดูเหมือนจะดังตั้งนานแล้วนะ” แม่ตะโกนเรียก
“คร้าาาา แม่~ ใครกันแชทมาแต่เช้าเลยเนี่ย แม่ดูให้หน่อย ชื่อว่าอะไรขึ้นหน้าจอ”
แม่หยิบมาดู พูดช้า ๆ “เอ่อ..ยัยคุณหนู รดา นะลูก เธอบอกว่ามีเรื่องสำคัญมาก เรื่องสอบ ข่าววงในอะไรสักอย่างนะ”
แม่อ่านข้อความยังไม่ทันจบประโยค แพรวารีบลุกพุ่งตัวออกจากครัวแทบจะชนโต๊ะ
“ช้า ๆ หน่อยลูก เดี๋ยวล้มนะ!”
“ไม่ได้แม่! เรื่องเรียนต้องมาก่อน!” เธอพูดขณะเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อน
แพรวาคว้าโทรศัพท์ เปิดดูแชทอย่างไว เธอเห็นแค่คำว่า “ผลสอบ” โผล่มาหัวใจเธอเต้นแรง แทบหยุดหายใจ
แพรวาไม่รอช้า เธอกดโทรศัพท์โทรทันที “รดา!” 📞
เสียงรดาดังขึ้นเมื่อกดรับสาย รดาทั้งพูดทั้งหัวเราะเบา ๆ
“โว้ย โทรมาทำไมยัยบ้า พิมพ์คุยกันไม่ทันใจหรือไง 😂”
“ก็ใช่น่ะสิ! พูดมาเลยยัยคุณหนู เรื่องอะไรทำไมถึงบอกว่าเป็นข่าววงใน รีบเล่าเดี๋ยวนี้!”
“โอเค ๆ ใจเย็นแกฟังนะ” เสียงรดาเปลี่ยนเป็นโหมดจริงจัง
“ฉันได้ข่าวจากแม่มาว่า ผลการสอบโครงการ “เรียนเด่น เรียนดี” ออกแล้วตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นแล้ว!”
“แล้วไงต่อ!?”
“วันนี้จะประกาศผลจ้ะ! ใครจะติดไม่ติดจะต้องไปยืนยันตัวตนด้วยเองที่มหาวิทยาลัย ถ้าไม่ไป ถือว่าสละสิทธิ์นะ”
“ห๊ะ!?!” เสียงแพรวาดังลั่น “วันนี้เลยเหรอ!?”
“เออสิ! ยัยบ้า รีบไปแต่งตัวด่วนเลย!”
“โอเครับทราบ!” เธอตะโกนก่อนวางสาย
แพรวารีบเปิดเว็บไซต์มหาวิทยาลัยเทวากร บนหน้าเว็บขึ้นตัวแดงบนหน้าจอจนแสบตา
[ด่วนที่สุด].. .. ..
ประกาศผลโครงการ “เรียนเด่น เรียนดี” ให้ผู้เข้าสอบทุกคนมารับทราบผลด้วยตัวเองภายในวันนี้ หากไม่มาถือว่าสละสิทธิ์ทันที
“โอโห่ย จะรีบอะไรขนาดนี้!” แพรวาบ่นพึมพำ เธอหันไปตะโกนบอกแม่จากในห้องครัว “แม่! เขาประกาศผลสอบวันนี้ ถ้าไม่ไปถือว่าสละสิทธิ์!”
แม่ชะงัก “เอ้า! จริงเหรอลูก ทำไมมันเร็วนักล่ะเนี่ย น่าจะยังทันรถเมล์เที่ยวแรกอยู่นะแม่ว่า!”
“ค่าแม่!!”
แพรวาแต่งตัวเร็วที่สุดในชีวิต เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยีนส์ขายาว รองเท้าผ้าใบสีฟ้าอ่อน ทำผมรวบหางม้าอย่างเรียบง่าย เธอสะพายกระเป๋าแล้วโผล่มากอดแม่แน่น
“หนูไปก่อนนะคะแม่ ขอให้หนูติดด้วยเถอะ!”
แม่ลูบหัวลูกสาวแล้วยิ้มแป้น “จ้าา ลูกสาวแม่เก่งอยู่แล้ว ขอให้วันนี้เป็นวันของลูกนะ ❤️”
“หนูจะกลับมาพร้อมข่าวดีค่ะ!”
แพรวารีบวิ่งพรวดออกจากร้าน เธอถึงป้ายรถเมล์
รถเมล์เที่ยวแรกของวันมาพอดี เธอวิ่งขึ้นรถเมล์เฉียดวินาทีสุดท้าย คนขับหันมามอง
“รีบขนาดนั้นเชียวเลยหรานางหนู”
“ค่ะ! หนูรีบมากเลยคะวันนี้ หนูต้องไปให้ทัน!”
ระหว่างทางเดินทาง หัวใจของแพรวาเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา เธอมองเห็นโลโก้มหาวิทยาลัยเทวากรมอยู่ไกล ๆ
“ขอให้ได้จริงเถอะ.. ขอให้ฉันทำได้..!”
รถจอดเทียบหน้าป้ายมหาวิทยาลัย เสียงเบรกดัง เอี๊ยด!
แพรวาลุกพรวดลงจากรถ ก้าวแรกที่เหยียบพื้นตรงหน้าป้ายมหาวิทยาลัย “เทวากร” ขาเธอแข็งไปชั่วขณะ หายใจติดขัด เหมือนหายใจไม่ทั่วท้อง
“เอาวะ” เธอสูดลมหายใจเข้า-ออกลึก ๆ
“ถึงเวลาของฉันแล้ว วันนี้ต้องเป็นวันของฉัน”
บรรยากาศวันประกาศผลสอบโครงการ “เรียนเด่น เรียนดี” คึกคักผิดปกติ ลานหน้าอาคารกิจกรรมแน่นไปด้วยนักศึกษาที่มายืนรวมกลุ่มกัน รอเสียงประกาศจากเจ้าหน้าที่กลางลาน
“โอ้ยย ตื่นเต้นจังเลยแก!”
“ใครจะเป็นคนได้ลำดับที่หนึ่งกันนะ ปีนี้ข้อสอบโหดมากเลยอะแกร่”
เสียงเพื่อน ๆ รอบข้างดังระงมแต่แพรวา กลับมีใบหน้าเรียบนิ่งอยู่เงียบ ๆ มือจับกระเป๋าไว้แน่นเธอไม่ได้พูดอะไร เจ้าหน้าที่นำรายชื่อมาติด ชื่อเรียงลำดับค่อย ๆ ปรากฏท่ามกลางเสียงซุบซิบ
ลำดับที่ 1 - แพรวา ภักดีโชติวัฒนะกุล
คะแนน: 100 เต็ม
เพื่อนรอบข้างร้อง “เฮ้ย!” ขึ้นพร้อมกันบางคนถึงกับปรบมือ แพรวายืนนิ่งชั่วขณะ เหมือนไม่แน่ใจว่าตัวเองตาฝาด เห็นว่าเป็นชื่อเธอจริง ๆ ใช่ไหม ริมฝีปากค่อย ๆ ฉีกยิ้มก่อนจะมีเสียงเรียกจากด้านหลัง
“แพรวา! ได้ที่หนึ่งอะ แกทำได้งัยอะ เก่งมากเลยสุดยอด!”
เธอหันไปยิ้มตอบเล็กน้อย เจ้าหน้าที่เริ่มแจกซองผลสอบรายบุคคล เธอก็เดินไปรับ ใจเธอเต้นแรงกว่าทุกครั้ง ซองสีครีมประทับตรามหาวิทยาลัย ในซองมีเพียงกระดาษขาวหนึ่งแผ่น เขียนข้อความที่ชัดเจนว่า..!
“คุณคือผู้โชคดีคนเดียว ยินดีด้วย”
“จาก P. - เสือร้ายแห่งเทวากร” 🐯
แพรวาอ่านเผลอหลุดหัวเราะเบา ๆ ทั้งที่ในใจยังสั่นอยู่
“อะไรเนี่ย..” เธอบ่นพึมพำในลำคอ พลางมองกระดาษในมือของตัวเองแล้วก็ของเพื่อน ของเพื่อนก็มีเขียนว่ามาจากใครเหมือนกัน แต่ข้อความข้างในกลับไม่เหมือนกัน ของเพื่อนเขียนว่า “เสียใจด้วย”
“P .. เสือร้ายแห่งเทวากรงั้นเหรอ?”
เธอยิ้มมุมปากเล็กน้อย แววตาเริ่มมีประกาย ห่างออกไปในระยะที่ไม่ไกลมาก มีชายหนุ่มคนหนึ่งใส่ชุดนักศึกษาคณะบริหาร ยืนพิงกำแพงเงียบ ๆ แววตาคมกริบ ริมฝีปากฉีกยิ้มแบบร้าย ๆ
และนั่น..
คือจุดเริ่มต้นของเกมรูปแบบใหม่
ที่เธอจะเจอแบบไม่รู้ตัวเลยว่า..
“เสือร้ายแห่งเทวากร” ได้เล็งเธอไว้แล้ว 🖤
- Writer
