แพรวาเปิดประตูออกมาเจอเพลิง
เสียงฝนดังไม่หยุด มันกลบเสียงเก้าอี้ขยับในห้องกลบเสียงที่แพรวากำลังสะอื้น แต่มันไม่กลบเสียงหัวใจของเธอเลย
แพรวายืนนิ่งอยู่หลังประตูบ้าน มือสั่นจนลูกบิดเย็นเฉียบ เธอกำลังลังเลว่าจะออกไปดีไหม กลัว แต่ก็อยากเห็นหน้าเขา อยากรู้ว่าเขามาจริงไหม หรือเธอแค่คิดไปเอง
แต่สุดท้ายเธอหมุนลูกบิด เบา และช้า
ประตูเปิดออก ฝนสาดเข้ามานิดหนึ่ง ลมเย็นเฉียบพัดเข้าหน้าทันที และทันใดนั้น เธอก็เห็นเขา
เพลิงยืนอยู่หน้าบ้าน กลางสายฝนที่ตกไม่ลืมหูลืมตา
เสื้อเปียกทั้งตัว ผมแนบหน้าผาก หอบเบา ๆ ราวกับวิ่งมาด้วยความกลัวว่าจะช้าเกินไป
แพรวาตาเบิกขึ้นหัวใจร่วงวูบเหมือนใครบีบไว้
“เพลิง” เสียงเธอเบา
แต่มีความรู้สึกมากกว่าทุกคำที่เคยพูดในชีวิต
เพลิงเงยหน้า และทันทีที่เห็นเธอ แววตาแข็ง ๆ ของเขาอ่อนลงทันที อ่อนจนเธอรู้สึกว่าหัวใจตัวเองสั่นแปลก ๆ
เขาก้าวเข้ามาใกล้หนึ่งก้าว ลมหายใจยังหนัก
