ประตูรถปิดดัง คลิก
เสียงนั้นเหมือนตัดทั้งโลกภายนอกออกไปทันที
เหลือเพียงแค่เธอกับเขา
และพื้นที่แคบ ๆ ที่อัดแน่นด้วยอะไรบางอย่างที่ไม่เคยหนักขนาดนี้มาก่อน
เพลิงนั่งข้างคนขับ
ก้มมองพวงมาลัยครู่หนึ่ง
เหมือนพยายามตั้งสติ
แต่ลมหายใจแรงขึ้นช้า ๆ ของเขา
บอกแพรวาชัดว่า “ไม่ไหวแล้วจริง ๆ”
แพรวานั่งข้าง ๆ รัดเข็มขัดแน่น
หัวใจเต้นจนเสียงดังในหู
มือสั่นจนต้องวางบนตักเพื่อไม่ให้เหงื่อซึมไปมากกว่านี้
ความเงียบในรถไม่ได้สงบ แต่เป็นเงียบที่ เดือดแบบไร้เสียง เหมือนอากาศในรถกำลังหนาและร้อนขึ้นเรื่อย ๆ
เพลิงเอื้อมมือไปสตาร์ทรถ แต่ไม่ออกรถ
เครื่องยนต์สะท้อนเบา ๆ ราวกับเสียงหัวใจเขา
เขาหันมามองเธอ ช้า นิ่ง ลึก
จนแพรวาต้องกลั้นหายใจหนึ่งจังหวะ
ดวงตาเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ไม่มีที่ซ่อนแล้ว
ความหึง ความกลัว ความคิดถึง ความอยาก
มันปะปนกันจนแทบแยกไม่ออก
“แพรวา…”
เสียงของเพลิงทุ้มต่ำจนเหมือนกระแทกเ
