พ่อแพรวาถูกเรียกตัวไปพบคาซึอีกครั้ง
เสียงโทรศัพท์ของพ่อแพรวาดังขึ้นตอนค่ำ
เบอร์ที่เขาไม่อยากรับเลยในชีวิตแต่รู้ว่าหนีไม่ได้
“มีเรื่องจะคุย”
เสียงคาซึเรียบมาก แต่หนักจนหัวใจพ่อแพรวาหยุดไปหนึ่งจังหวะ
เขาถูกสั่งให้ไปที่โกดังเก่าแถวท่าเรือ ที่เดิม ที่เขาสาบานว่าจะไม่กลับไปเหยียบอีก
เมื่อไปถึง คนของคาซึยืนเต็มสองแถว เปิดหน้า ไม่ปิดบังอะไรทั้งนั้น เหมือนตั้งใจให้เขาเห็นว่า “หลบไม่พ้นจริง ๆ”
คาซึนั่งบนลังไม้ ไฟสลัวกระทบใบหน้าเขาเป็นเงาคมเหมือนอสูรในหนังที่กำลังยิ้มมุมปาก
“นายมาช้านะ” คาซึพูดเรียบ ๆ
พ่อแพรวาก้มหน้า
“คุณเรียก ฉันก็มาแล้ว จะเอาอะไรอีก”
คาซึยิ้ม
“ฉันแค่จะเตือนนายเรื่องเดียว”
เขายื่นแท็บเล็ตให้ พ่อแพรวารับมา
หน้าจอเป็นภาพ แพรวาเดินกับเพลิงในมหา’ลัย
ภาพเพลิงคอยกันคนที่เดินชน
ภาพเพลิงมองแพรวาแบบ “หวง” ชัดเจน
ภาพรดาและพี่ธารายืนลุ้นอยู่ไม่ไกล
ภาพกันเองกับภาคินยืนข้าง ๆ
