แพรวากลับบ้าน แล้วพ่อเริ่มสั่งให้เธอเร่งแผน
ณ ร้านอาหารญี่ปุ่นในเย็นวันนั้น
เงียบผิดปกติ เงียบจนแพรวาได้ยินเสียงหัวใจตัวเองชัดกว่าเสียงรองเท้าที่เหยียบพื้นกระเบื้อง
เธอเดินเข้าบ้านด้วยความเหนื่อยล้า
ทั้งเรื่องคาซึ
ทั้งเรื่องงาน
ทั้งเรื่องเพลิง
แต่สิ่งที่ทำให้เธอชะงักคือตอนที่พ่อเธอเดินออกมาจากห้องครัว หน้าซีด ตาแดง มือสั่นเหมือนคนไม่ได้นอนทั้งคืน
“แพรวา..ลูกมาแล้วเหรอ”
น้ำเสียงพ่อเบากว่าปกติ เหมือนขอให้เธอไม่ถามอะไรเลย
แพรวาวางกระเป๋า
“พ่อ พ่อโอเคไหม ทำไมหน้าซีดแบบนี้”
พ่อยกมือขึ้น ห้ามเธอไว้ ก่อนที่จะพาเธอนั่งลงตรงโต๊ะกินข้าว
แสงหลอดไฟสีเหลืองกระทบใบหน้าพ่อจนเห็นชัดว่าพ่อกำลังกังวลมากแค่ไหน
“แพรวา ลูกต้องเร่งแผนแล้วนะ” คำพูดนั้นทำให้เธอเหมือนโดนตบกลางอกหนึ่งทีเต็ม ๆ
“เร่ง…แผน?” เสียงเธอสั่นทันที
พ่อพยักหน้า หลบตา
เหมือนกลัวลูกเห็นความจริงทั้งหมดในดวงตา
“คาซึ เริ่มไม่ไว้
