เช้าอุ่น ๆ หลังคืนเกิดเหตุ
แสงเช้าสีทองลอดผ่านม่านบาง
ตกลงบนผ้าปู ไล้ผ่านปลายผมของแพรวา
แล้วไล้ตามลงมากับลมหายใจที่นิ่งและสงบ จนแปลกใจ
ทั้งห้องเงียบสนิท เงียบจนรู้สึกอุ่น
เงียบจนเสียงหัวใจของใครอีกคน
ดังขึ้นเป็นอย่างแรกของเช้านี้
กลิ่นอุ่นที่ยังลอยอยู่ในอากาศ
ไม่ต้องมีใครพูดก็รู้ว่าเมื่อคืนมันคือ
“ทุกความรู้สึก”
ที่ทั้งสองพยายามหนีมาตลอด
แต่สุดท้ายก็ปล่อยให้มันเกิดขึ้น เต็ม ๆ ตรง ๆ
และลึกซึ้งกว่าที่คิดแบบที่คาดไม่ถึง
แพรวาขยับตัวเบา ๆ
ผ้าห่มเลื่อนลงเล็กน้อย
เผยให้เห็นว่าความใกล้เมื่อคืนยังทิ้ง
“ร่องรอยความใกล้” อบอวลอยู่ทั่วห้อง
ไม่ใช่รอยกาย แต่เป็นรอยในใจที่ลึกกว่า
และไกลกว่าที่ทั้งคู่ตั้งใจไว้มากแล้ว
ลมหายใจของแพรวาอุ่น
เป็นจังหวะนิ่งจนเหมือนเด็กที่กำลังหลับ
ขนตาเธอสั่นนิด ๆ ตอนขยับตัว
เหมือนยังติดอยู่ในความทรงจำเมื่อคืน
ในช่วงครึ่งหลับครึ่งตื่นที่ยังหนีไม่พ้น
แ
