คาซึขยับหมาก ส่งคนไปมหาลัยอย่างเปิดหน้า
ห้องใต้ดินของดราก้อนเงียบจนเหมือนโลกหยุดหายใจ คาซึยืนพิงโต๊ะเหล็ก มองภาพแพรวาในกล้องวงจรปิดซ้ำไปซ้ำมา ใบหน้าเหยื่อของเขาไม่ได้มีอะไรพิเศษแต่ ความเกี่ยวข้องของเธอกับเพลิง ทำให้คาซึสนใจมากกว่าปกติหลายเท่า
เขายืนเงียบ มือหมุนมีดพับในนิ้วช้า ๆ เสียงเหล็กเสียดกันเบา ๆ แต่คมจนสะท้อนอารมณ์ในใจเขาได้ทั้งหมด
ลูกน้องก้าวเข้ามา ก้มศีรษะ
“นายใหญ่ สืบเพิ่มเติมแล้วครับ เด็กผู้หญิงเรียนที่เทวากร ชั้นปีสาม เช้านี้เธอลงจากรถของเพลิงทิวา”
คาซึยิ้ม
รอยยิ้มที่ไม่ได้มีความอบอุ่นเลยแม้แต่นิดเดียว
เป็นรอยยิ้มของคนที่ “คิดได้แล้วว่าจะเริ่มยังไง”
“ดี งั้นถึงเวลาส่งสัญญาณให้ทุกคนรู้ว่าเกมเริ่มแล้ว”
เขาพับมีด เสียงดัง แกร๊ก ก่อนเขาจะเดินไปหยิบแจ็คเก็ตสีดำขลับของดราก้อน โยนให้หัวหน้าลูกน้องคนสนิท
“เอาคนไปที่มหาลัยเทวากร” น้ำเสียงเรียบง่าย แต่แรงจนพื้นห้องแทบสั่น
“ไม
