แพรวาค่อย ๆ ลืมตา
ภาพเพดานยังพร่าเหมือนโลกหมุนรอบตัว
หัวตุบจนต้องยกมือทาบหน้าผาก สูดลมหายใจเข้าช้า ๆ เหมือนกำลังไล่ความมึนในร่างกาย
แต่สิ่งที่ทำให้เธอหยุดหายใจไม่ใช่อาการมึน เป็นความรู้สึกว่ามี “ใครบางคน” อยู่ใกล้
ใกล้จนลมหายใจของเขาแตะผิวแก้มเธอ
เธอเพิ่งรู้ว่าตัวเองนอนอยู่บนโซฟานุ่ม ๆ แสงไฟสลัวในห้องเหมือนโอบเธอไว้ รู้สึกอุ่นและอันตรายแปลก ๆ แพรวาขยับตัวเพียงนิดเดียว ปลายนิ้วไปโดนอะไรบางอย่าง..แขนของเขา แขนที่อุ่นและแข็งแรงจนเธอสะดุ้งในใจ เธอยังไม่ทันดึงมือกลับ เสียงทุ้มคุ้นเคยก็เอ่ยขึ้นข้างหูกดต่ำและชัดจนหัวใจเธอชะงัก
“ตื่นแล้วเหรอ”
คำแค่นั้นแต่ใกล้จนเหมือนริมฝีปากเขาเกือบจะเฉียดผิวเธอ แพรวาหลุดกลั้นลมหายใจ หัวใจเต้นเร็วจนเจ็บหน้าอกนิด ๆ เธอขยับจะถอยห่าง แต่เขาขยับตาม แค่ขยับนิดเดียว แต่เหมือนเขาปิดทางหนีเธอเงียบ ๆ
มือใหญ่ของเขาเอื้อมมาจับข้อมือบางของเธอไว้ ไม่แรง แต่แน่นพอให้เธอ
