วิศวะตัวร้ายพ่ายรักยัยเย็นชา

บทที่ 4 แกล้ง

ผมได้ยินเสียงถอนหายใจยาวๆพร้อมกับเห็นสายตาของความเบื่อหน่ายผุดขึ้นมาชั่วขณะก่อนปรับใบหน้าเป็นเรียบนิ่งเย็นชาใส่เช่นเดิม ผมไม่ได้สนใจกับสิ่งเธอแสดงออกตรงกันข้ามกันผมเองก็แอบยิ้มมุมปากภูมิใจกับความสำเร็จของตัวเองที่ทำให้หญ้าหวานแสดงออกทางใบหน้าด้วยอาการอื่นที่ไม่ใบหน้าไร้ความรู้สึกเพียงอย่างเดียว ผมนัดกับสาวๆเพื่อมากินข้าวแล้วต่างคนแยกย้าย ขณะกำลังจะกลับบังเอิญเห็นหญ้าหวานนั่งอยู่กับข้าวปุ้นผมจึงแกล้งทำเป็นไม่เห็น แล้วผมก็รู้ด้วยว่าเธอเห็นผมเหมือนกันแต่แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น ผมถึงกับตากระตุกขึ้นมาทันทีเดินตรงดิ่งเข้ามาในร้านที่หญ้าหวานนั่งกินชาบูอยู่กับเพื่อน ผมอยากมานั่งมองหน้าแล้วปั่นหญ้าหวานให้เดือดปุดๆยิ่งเห็นเธอทำหน้าเบื่อหน่ายผมก็ยิ่งอยากแกล้ง อยากหาเรื่องเข้าใกล้ทั้งที่หญ้าหวานก็แสดงออกชัดผมไม่ชอบอาการพวกนั้นของเธอที่ทำกับผมเลยไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมถึงอยากจะเข้ามาใกล้ หรือเพราะเธอเป็นน้องสาวของเพื่อนรักเป็นหลานสาวที่พ่อผมรักเหมือนลูกสาวอีกคนหนึ่ง และสั่งให้ผมรักและดูแลน้องเหมือนเป็นน้องสาวของตัวเอง ทำให้ผมต้องเอาตัวมาวนเวียนอยู่ใกล้ตั้งแต่เด็กยันปัจจุบันยิ่งตามติดตามป่วนหญ้าหวานหนักมากขึ้นทุกที หรือเพราะผมนึกอยากจะทำอะไรให้เธอแสดงอารมณ์มากกว่าทำหน้านิ่ง มีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นเธออารมณ์เสียได้เพราะผม

"อร่อยมากค่ะถ้าไม่มีพี่เตอร์เดินมานั่งอยู่ตรงนี้จะอร่อยมากขึ้นกว่าเดิมอีกหลายเท่า จริงๆแล้วถ้าพี่เตอร์หิวทำไมไม่สั่งมากินเองหรือไปนั่งที่อื่นพี่เตอร์อาจจะรู้สึกอร่อยและเจริญอาหารไม่เห็นต้องมาเบียดเบียนความเป็นส่วนตัวของคนอื่นเลยนี่คะ" ถ้าเป็นคนอื่นได้ยินหญ้าหวานพูดออกอย่างนี้คงเจ็บจนจุกแล้วลุกเดินหนีไป แต่คำพูดเจ็บๆเหล่านั้นมันกลับใช้ไม่ได้ผลกับผมยิ่งทำเหมือนไม่อยากอยู่ใกล้ผมมากเท่าไหร่ผมยิ่งต้องนั่นอยู่ตรงนี้ และไม่สะทกสะท้านกับคำเหน็บแนมประชดประชันขี้ประติ๋วเหมือนมดกัด

"จะไปนั่งที่อื่นและสั่งมาใหม่ทำไมครับกินด้วยกันนี่แหละกินหลายคนมันอร่อยดีพี่ชอบ" ผมเน้นเสียงตรงคำว่าชอบสายตากรุ้มกริ่มสบสายตากลมโตที่จ้องมองอย่างสงสัย ผมอสดงออกทางสายตาชัดเจนว่ารู้สึกอย่าที่พูดออกไปอย่างนั้นจริงๆเพื่อให้หญ้าหวานรับรู้แต่ดูเหมือนเธอจะยังไม่เข้าใจคิดว่าผมพูดจายียวนกวนประสาท

"ขี้งกรวยก็รวยยังจะมาอาศัยตีเนียนกินฟรี อีกอย่างหญ้าหวานชอบกินกับเพื่อนมากกว่ารู้ไหมพอพี่เดินเข้ามาถึงกับทำให้วงแตกเชิญพี่กินไปคนเดียวเถอะค่ะหญ้าหวานขอตัว คราวหน้าก็หัดสั่งกินเองบ้างนะคะ" ผมได้แต่ถอนหายใจดังๆคนเดียว หญ้าหวานจะรับรู้อะไรบ้างไหมนะชัดเจนขนาดนี้ยังเปลี่ยนเรื่องให้ผมรู้สึกหงุดหงิดในหัวใจแปลกๆ หญ้าหวานพูดออกมาแต่ละคำเหมือนเป็นการไล่ผมกลายๆ ยิ่งไล่เท่าไหร่ผมยิ่งต้องอยู่ผมยิ้มระรื่นหน้าบานยั่วโมโหหญ้าหวานอยู่ที่เดิม ใบหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกตึงขึ้นมาแววตาวาวโรจน์ด้วยความโมโหแสดงออกชัดเจนว่าอารมณ์เธอกำลังขึ้นไต่ระดับ นั่นไงเพราะอย่างนี้แหละผมถึงอยากจะนั่งป่วนอยู่ตรงนี้ เห็นเธอโมโหและพูดเยอะมากขึ้นผมกับรู้สึกมีความสุขที่เอาชนะและเธอไม่สามารถโค่นคนอย่างผมลงได้ มันคือชัยชนะอันยิ่งใหญ่เหนือเธอ ผมมีความสุขมากที่ได้แกล้งเธอเหมือนมันกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเป็นความเคยชินจนรู้สึกว่าไม่อยากให้มันขาดหายไป วันไหนไม่เจอผมก็จะหาทางหาวิธีไปเจอหญ้าหวานและแกล้งป่วนเธอทุกครั้งจนได้ วันไหนไม่ได้แกล้งรู้สึกขาดๆและนอนไม่หลับไม่เจอหน้าเจอทางเสียงและการพิมพ์ข้อความส่งหาก็ยังดี ถึงแม้ถูกตอบกลับมาด้วยคำพูดเจ็บแสบแบบนิ่งๆของเธอเช่นเดินแต่ผมกลับไม่รู้สึกโกรธชอบมากด้วยซ้ำ แค่เพียงเห็นหน้าผมก็จะเดินเข้าหาแม้เธอจะพยายามหลบเลี่ยงเหมือนตอนนี้ก็ตาม

"ไม่เอาอ่ะชอบแย่งคนอื่นกินมันอร่อยมีความสุขมากกว่า แล้วหญ้าจะรีบไปไหนล่ะครับของกินยังเหลือเต็มโต๊ะนั่งกินด้วยกันนี่แหละ" ผมตอบหญ้าหวานในใจโดยเฉพาะของที่เป็นของหญ้าหวานผมยิ่งชอบ จริงๆผมกินกับสาวๆจนอิ่มมาแล้วแต่เดินผ่านเห็นหญ้าหวานนั่งอยู่กับเพื่อนและผมก็เห็นว่าเธอก็มองผมอยู่แต่แกล้งแกล้งทำเป็นไม่เห็นไม่สนใจผมทนไม่ได้เลยรีบเดินเข้ามาหา

"พี่เตอร์เป็นคนมีปัญหาหรือขาดความอบอุ่นที่ใครๆก็ไม่รักหรือเปล่าคะถึงได้เรียกร้องความสนใจจากคนอื่นอยู่ได้" ผมเรียกร้องความสนใจจากหญ้าหวานเพียงคนเดียวเท่านั้นเพราะเธอไม่สนใจผมเลย ผิดกับผู้หญิงอื่นแค่ยืนอยู่เฉยๆก็เป็นฝ่ายวิ่งเข้าหาคนเดียวที่ผมอยากเอาชนะก็เป็นหญ้าหวาน ถึงแม้เธอจะเป็นน้องสาวของเพื่อนรักก็ตาม ผมจะทำให้เธอหันมาสนใจและตกอยู่ใต้อาณัติเหมือนผู้หญิงคนอื่น แม้ไอ้ธีร์ธามมันจะขี้หวงน้องสาวขนาดไหนมันก็ขวางทางผมไม่ได้

"ใช่ ใครๆเขาก็รักพี่หมดยกเว้นหญ้าหวานพี่ขาดความรักจากหญ้าหวานมากๆแล้วทำไมหญ้าหวานถึงไม่รักพี่ล่ะครับ พี่เรียกร้องความสนใจจากหญ้าหวานเพียงคนเดียวนะ" เพียงแวบหนึ่งผมเห็นใบหน้าสวยเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อน่ามองก่อนจะปรับมาโหมดปกติที่เคยเป็นพร้อมสายตาคำพูดเย็นชา ถึงจะได้ยินบ่อยๆผมกลับไม่ชินใจกระตุกแปลกๆทุกทีไม่รู้ว่าเพราะอะไร

"งั้นพี่ก็ไปเอาความรักจากคนอื่นสำหรับหญ้าหวานไม่มีให้พี่หรอกค่ะ" อยากจะชินแต่ไม่เลยแต่ไม่ว่าจะยังไงผมก็ไม่มีทางยอมแพ้เด็ดขาดน้ำแข็งขั้วโลกเหนือยังละลายกลายเป็นน้ำได้เลย แล้วทำไมหัวใจเย็นชาอย่างหญ้าหวานจะละลายเพราะผู้ชายที่ร้อนแรงเป็นไฟอย่างผมไม่ได้ล่ะ

"พี่ไม่เอาจากคนอื่นหรอกพี่จะรอเอากับหญ้าหวานไม่นานนี้หรอก พร้อมให้เอาก็บอกพี่เทให้หมดหน้าตัก" หญ้าหวานหน้าแดงลามไปถึงหูไม่รู้เพราะเขินอายหรือว่ากำลังโมโหผมแยกแยะความรู้สึกของหญ้าหวานไม่เก่งเท่าไหร่ เธอแสดงอารมณ์กับผมแค่สองอารมณ์เย็นชาแล้วก็โกรธ

"พี่เตอร์พูดอะไรน่าเกลียดมันควรพูดอย่างนี้ไหมเดี๋ยวคนอื่นได้ยินก็เข้าใจผิดไปกันใหญ่" เธอยื่นหน้าเข้ามาพูดอยู่ใกล้หูผมเหมือนหลงลืมวางตัวอย่างที่เคยทำเป็นประจำตอนที่อยู่กับผม พร้อมเสียงแข็งรอดไรฟันออกมาเบาๆเหมือนกลัวใครจะได้ยิน ผมสูดดมกลิ่นหอมเข้าเต็มปอดพร้อมความคิดที่มันผุดขึ้นมาในหัวสิ่งแรกคือกลิ่นดีชะมัดหอมจนอยากรวบตัวเข้ามากอดเอาไว้แนบตัวแล้วฟัดให้หนำใจ ผมไม่ได้สนใจคำพูดของหญ้าหวานมันไม่เข้าไปในโสตประสาทการได้ยินของผมเลยสักนิด สายตาและความรู้สึกของผมมันโฟกัสอยู่ที่ใบหน้าเนียนขาวสวยอมชมพูธรรมชาติที่ยื่นเข้ามาใกล้ๆ แล้วไหนจะกลิ่นหอมอ่อนโชยมาเตะจมูกถ้าเป็นคนอื่นผมคงคว้าหมับเข้าที่ท้ายทอยรั้งเข้ามามอบจูบแล้วส่งสันจมูกประเคนเข้าซอกคอไปนานแล้ว เหมือนหญ้าหวานจะรู้สึกตัวว่าเผลอทำอะไรผิดพลาดอย่างลืมตัว พอได้สติก็ดีดตัวถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็วผมได้แต่นึกเสียดาย รู้สึกว่าแค่นี้มันไม่พออยากยืดเวลาอีกนิด ผมกำลังคิดฟุ้งซ่านจินตนาการไปไกลจนถึงเตียงนอน หญ้าหวานหน้าแดงซ่านขึ้นสีเลือดฝาดเมื่อเห็นสายตาผมจดจ้องอยู่ที่ใบหน้าเรียวสวยแสดงความหื่นที่ไม่อาจควบคุมได้

"อ้าว!นั่นจะรีบไปไหนรอพี่ก่อนสิ" หญ้าหวานคว้ากระเป๋าใบเล็กคล้องบ่าแล้วรีบลุกขึ้นยืนหันหลังเดินออกจากโต๊ะไปอย่างรวดเร็ว ผมรีบลุกขึ้นยืนตามก่อนจะตะโกนถามและพยายามจะเดินตามไป

"คุณลูกค้าอาหารโต๊ะนี้ยังไม่ได้ชำระค่ะรบกวนคุณลูกค้าชำนะค่าอาหารทั้งหมดเสียก่อนนะคะ"

เสียงเรียกของพนักงานร้านทำให้ผมต้องชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวตามหญ้าหวาน แล้วหันกลับมามองพนักงานสาวของร้านยืนถือถาดใบเล็กสีดำพร้อมมีกระดาษแผ่นเล็กๆน่าจะเป็นใบเรียกเก็บค่าอาหารพร้อมกับสายตาเป็นประกายเปื้อนรอยยิ้มจดจ้องที่หน้าผมไม่ละสายตา ยัยเจ้าหญิงเย็นชาเอ๊ยทำแสบอีกแล้วผมหน้าแหกจนไม่รู้จะเอาไปกองไว้ที่ไหนทุกสายตามองมาที่ผมเหมือนตำหนิคิดว่าผมจะชักดาบ นอกจากผมจะเดินตามยัยเย็นชาไม่ทันแล้วผมยังต้องเผชิญกับความอับอายจากสายตาหลายคู่ที่กำลังมองผมกับพนักงานสาวสวยพร้อมกับบิลค่าอาหาร ผมรีบหยิบแบล็คการ์ดสีดำออกจากกระเป๋าวางใส่ถาดอย่างอายๆซวยชะมัดถูกคนอื่นเข้าใจผิดคิดว่าไม่มีเงินแถมยังถูกมองว่ากำลังจะชักดาบ ไม่เคยอายขนาดนี้มาก่อนผมขึ้นบัญชีดำหญ้าหวานถึงเวลาเอาคืนจะทบต้นทบดอกให้คุ้มค่ากับความรู้สึกของผมที่อับอายจนไม่กล้ามองใคร