"ไอ้ติวเตอร์สองสามวันนี้มึงหายหัวไปไหนมาว่ะซุ่มเงียบเลยนะมึงไม่คิดจะให้พวกกูช่วยอะไรเลยหรือไง" ผมลากสังขารที่เหนื่อยอ่อนเดินมาทิ้งตัวลงนอนบนตัวโฟตัวประจำในห้องพักส่วนตัวในมหาลัย ผมยังไม่ทันได้พักหายใจหายคอไอ้ไนท์กี้ก็ตั้งคำถามจนผมต้องหันไปมองด้วยสายตาเนือยๆก่อนตอบกวนตีนมันไปหนึ่งดอก
"กูเห็นมึงจมูกดีดมกลิ่นเก่งรู้ดีทุกเรื่องอยู่แล้วนี่แล้วมึงเสือกถามเหี้ยไรวะเรื่องนี้กูจัดการเองพวกมึงอยู่เงียบๆใช้ชีวิตปกติไปอย่ากระโตกกระตากให้ไก่ตื่นก็แล้วกัน ขืนให้พวกมึงสามตัวไปรวมตัวกันพวกเหี้ยนั่นมันก็รู้กันพอดีว่ากูกับพวกมึงกำลังจะทำอะไรกัน กูทำคนเดียวนะดีแล้วกูเป็นคนขับย่อมรู้ดีว่าอะไรเหมาะไม่เหมาะ พวกมึงช่วยเบี่ยงเบนความสนใจพวกเหี้ยนั่นก็พอ ตอนนี้พวกมันคงส่งคนจับตาดูพวกเราอยู่เหมือนกัน" ผมรู้ดีว่าพวกเพื่อนชองผมมีสายให้คนตามเรื่องนี้ผมจึงไม่จำเป็นต้องเล่าอะไรให้พวกมันฟัง
"กูเป็นพี่ชายของหญ้าหวานกูควร
