อาถรรพ์ลานเกียร์ (คู่เพื่อน 3 คู่)

หมอภาค

ภาค...

" อ้าวหมอภาค วันนี้เวรดึกหรอครับ "

หมอที่ทำงานด้วยกันในโรงพยาบาลทักผมเมื่อเราเดินผ่านกัน

" ใช่ครับ หมอต๋องจะกลับแล้วหรือครับ "

ผมทักทายกลับตามมารยาท

" ใช่ครับ งั้นไว้เจอกันนะครับหมอภาค "

" ครับผม "

ตั้งแต่ที่เรียนจบมาก็เป็นเวลาหลายเดือนแล้ว ผมก็มักจะแวะมาที่ห้องคนไข้ที่ผมดูแลอยู่เป็นประจำนอกจากจะแวะมาดูอาการและทำหน้าที่คุณหมอแล้วผมก็ยังแวะมาส่องลูกสาวคนไข้ด้วยแต่ก็ไม่มีโอกาสได้เจอสักที จนนี่ก็เลยมาหลายเดือนแล้วผมชักจะท้อบ้างแล้วล่ะบางทีเราอาจไม่ได้เกิดมาคู่กัน

.

.

.

" เป็นยังไงลูกเริ่มฝึกงานแล้ว "

เสียงคนคุยกันด้านในทำให้ผมชะงักมือที่กำลังจะเอื้อมไปบิดลูกบิดเอาไว้ ลูกหรอหรือว่าเธอมาที่นี่

" ก้อยยังไม่ค่อยได้เรียนรู้งานอะไรเยอะหรอกค่ะแม่ผู้จัดการบอกว่าค่อยๆเรียนรู้ไปช้าๆ แต่ตอนนี้ก้อยเริ่มสนิทกับเพื่อนร่วมงานหลายๆคนแล้วนะคะ "

เสียงผู้หญิงที่ฟังก็รู้ว่าเป็นสาวๆตอบคำถามของคนเป็นแม่ ว่าแต่เมื่อกี้เธอบอกว่าชื่อก้อยใช่มั้ยเป็นคนเดียวกันแน่ๆเลยเพราะรูปโปรไฟล์ในไลน์มันก็เป็นรูปเธอ

" โหนี่เราคุยกันจนดึกเลยค่ะแม่ ก้อยว่าแม่นอนพักดีกว่าเนอะ เดี๋ยวก้อยจะนอนเฝ้าแม่เองแต่ขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ "

เสียงคนข้างในเอ่ยบอกกับผู้เป็นแม่ ผมไม่รู้ว่ายืนอยู่หน้าประตูห้องคนไข้รายนี้นานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว จะว่าแอบฟังก็ไม่ใช่แต่ได้ยินเสียงคนข้างในแล้วเพลินก็เลยยังไม่ได้ไปไหนต่างหาก

" อ่าเวรล่ะสิ งานก็ไม่ได้ทำ งั้นค่อยแวะเข้ามาบ่อยๆก็ได้วะจะได้เจอกันสักที "

ผมพรึมพรำเบาๆก่อนจะรีบกลับเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง

แฟ้มคนไข้และเอกสารมากมายกองอยู่บนโต๊ะเต็มไปหมดจนคุ้นตา ผมกลับมานั่งจมกองเอกสารอยู่เหมือนเดิมแต่ไม่มีสมาธิเอาซะเลย ในหัวก็คิดเห็นแต่ภาพผู้หญิงคนนั้นตลอดเวลา ว่าแต่คืนนี้เธอจะค้างกับแม่เธอที่นี่ใช่มั้ย แล้วเธอจะกลับไปตอนไหน ถ้าเธอกลับไปแล้วผมจะได้เจอเธออีกเมื่อไหร่ แมร่งเอ้ย กว่าจะเจอตัวไม่ใช่ง่ายๆถ้าเธอหายไปอีกจะทำไงวะ

" ไปดูดีกว่าว่าหลับยัง "

ผมยิ้มกับตัวเองก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานอีกครั้ง ผมว่าเดือนหนาวที่ผมเคยแอบชอบก็ไม่ได้คลั่งเธอขนาดนี้นะ แต่ทำไมคนนี้ผมถึงต้องทำอะไรขนาดนี้ด้วยวะงานการไม่ทำตามแต่หญิงไอ้หมอบ้าเอ้ยเปลืองภาษีประชาชนจริงๆ

แอ๊ดด!!

ทันทีที่ผมค่อยๆแง้มบานประตูออกร่างบางของใครบางคนก็กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟา โดยมีผ้าเช็ดตัวสีขาวร่วงอยู่ข้างล่าง ดูก็รู้ว่าเธอเอามาห่มแน่ๆ

ผมเดินกลับไปยังเตียงคนไข้ที่มีร่างบางของหญิงวัยกลางคนนอนอยู่ก่อนจะห่มผ้าและปรับแอร์ให้อยู่ในอุณหภูมิพอเหมาะให้ ผมเช็คน้ำเกลือและสายน้ำเกลือพร้อมกับสังเกตุอาการหายใจและเสียงหายใจเข้าออกของคนไข้ก่อนจะเดินกลับไปอีกฟากที่มีคนบางคนนอนหลับตาพริ้มอยู่

" คิดว่ามีแค่แม่เราคนเดียวซะอีกที่นอนแบบไม่ใส่เสื้อชั้นใน หรือผู้หญิงเขาจะเป็นแบบนี้กันทุกคนนะ "

ผมพรึมพรำเบาๆเมื่อสายตาจับจ้องไปที่ร่างบางที่นอนหงายบนโซฟาแต่ดันสะดุดเข้ากับบางอย่างที่กำลังชูชันชี้หน้าผมอยู่ ดีนะที่ชี้อยู่สองจุดข้างบน ถ้าชี้อยู่ข้างล่างกลางลำตัวนี่ผมคงวิ่งหนีแน่ๆ

" เธอจะนอนให้นมชี้หน้าหมอมั่วซั่วแบบนี้ไม่ได้นะสาวน้อย "

ผมกระซิบบอกคนที่หลับอยู่เบาๆก่อนจะค่อยๆช้อนตัวเธอขึ้นมาแล้วพาไปไว้ในห้องทำงานของผมแทน

" เอามาเก็บไว้ในนี้แหละดีที่สุด จะได้ไม่หายไปไหน "

ผมค่อยๆวางร่างบางไว้บนโซฟาก่อนจะหยิบผ้าห่มที่ผมเอามาติดไว้ในห้องห่มให้เธอ แบบนี้ค่อยไม่มีอะไรมาชี้หน้าผมเวลาผมมองมา ไม่งั้นผมคงตบะแตกแน่ๆ

" ทีนี้จะได้คุยกันสักทีนะ เอาล่ะต้องกล้าหน่อยจะปล่อยให้ช้าจนหลุดมือไปเหมือนคนที่แล้วไม่ได้ "

ผมบอกตัวเองพลางกุมอกข้างซ้ายเอาไว้เพราะก้อนเนื้อด้านในกำลังเต้นโครมครามอยู่

" ขอค่าอุ้มสักหน่อยแล้วกัน "

ฟอด

ทันทีที่ปลายจมูกผมสัมผัสกับเนินแก้มเนียนขาว ความรู้สึกเปียกชื้นเย็นเฉียบก็ปะทะเข้ากับจมูกผมเต็มๆ

" อื้อหือ นอนน้ำลายไหลด้วยหรอเนี้ย "

ผมรีบผละออกอย่างรวดเร็ว ให้ตายเถอะถ้าไม่ติดว่าชอบนะจะเอาออกไปโยนทิ้งข้างนอกเลย

การเข้าเวรในค่ำคืนนี้ของผมไม่เหมือนกับทุกๆวันเมื่อเสียงหัวใจที่กำลังเต้นโครมครามอยู่ตอนนี้ทำให้ผมแทบไม่มีสมาธิ ผมเอาแต่ลุ้นว่าเธอจะตื่นขึ้นมาตอนไหน แล้วพอเธอตื่นขึ้นมาผมต้องทำตัวยังไง จะรีบรุกเหมือนกับที่เพื่อนผมเคยบอกไว้หรือว่าจะค่อยเป็นค่อยไปดี

ผมเอาแต่ระแวงทุกครั้งที่เธอขยับตัวกลัวว่าเธอจะไม่พอใจที่อุ้มเธอมาไว้ตรงนี้หรือบางทีผมก็คิดว่าควรจะอุ้มเธอกลับไปไว้ที่เดิมดี แต่ถ้าทำแบบนั้นผมก็จะไม่ได้เจอเธออีกแล้วก็จะไม่ได้เริ่มจีบเธอสักที

ความคิดในหัวผมตีกันไปหมด ทำไมการที่จะเริ่มจีบใครสักคนมันยากแบบนี้หรือผมจะล้มเลิกความตั้งใจนี้แล้วกลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิม แล้วค่อยมาแอบมองเธอห่างๆและช่วยเหลือเธอกับแม่เวลาที่ต้องการ เฮ้อ!!

" ถ้าเขามีแฟนแล้วจะทำไงวะภาค แมร่งเอ้ย "

ผมบ่นกับตัวเองไม่หยุด ดีหน่อยที่วันนี้คนไข้ไม่เยอะแถมกะดึกของวันนี้ก็ไม่ค่อยมีปัญหา ไม่มีเคสด่วนหรือผู้ป่วยเป็นอะไรตอนดึกๆ ผมก็เลยได้นั่งเคลียร์งานอยู่ในนี้ถ้าตอนนี้มีคนไข้เป็นอะไรขึ้นมาแล้วผมต้องออกไปดูผมคิดไม่ออกเลยว่าจะเป็นยังไง ในเมื่อตอนนี้สมาธิไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว

" ต้องกล้าดิวะ ผ่าอาจารย์ใหญ่เรายังไม่ตื่นเต้นขนาดนี้เลย ไม่มีอะไรจะน่ากลัวไปกว่าการอยู่ในห้องกับอาจารย์ใหญ่ตามลำพังหรือการรักษาคนไข้แล้วตายไปต่อหน้าต่อตาแล้วล่ะภาค "

ผมบอกกับตัวเองพลางจ้องไปบนโซฟาที่มีร่างบางนอนอยู่

พรึ่บ!!

" เชี้ย!! "

ผมสะดุ้งโหยงตาลุกวาวเมื่อร่างบางบนโซฟาตรงหน้านั้นขยับตัว อย่าตื่นนะอย่าตื่น

พรึ่บ!!

" อย่านะ... "

คนบนโซฟาพลิกตัวไปมาจนผมทำอะไรไม่ถูกต้องกลับไปแอคท่าทำงานแบบไม่หันไม่มองเธอ เอาไงดีวะถ้าตื่นแล้วเราต้องทำยังไง จะโดนด่ามั้ย เธอจะวีนใส่หรือเปล่า เธอจะทำอะไรผมมั้ยแมร่งเอ้ย! ไม่น่าพามาเลยหรือจะฉีดยานอนหลับให้แล้วอุ้มเธอกลับไปไว้ที่เดิมดี