Kaybolanların İzinde
Sabahın ilk ışıkları İstanbul’un gri siluetini boyarken, Bora ve Asuman Yusuf’un izini sürebileceklerini düşündükleri son bir yerin kapısında duruyorlardı. Burası, Yusuf’un son olarak çalıştığı yardımlaşma derneğinin bodrum katında yer alan küçük bir sığınaktı. Kapıyı yaşlı bir kadın açtı. Başında örtüsü, ellerinde yılların yorgunluğu vardı.
— “Yusuf’u mu soruyorsunuz?” dedi titrek bir sesle.
— “O çocuk bir melekti. Bize yemek getirirdi, hastaları taşırdı, çocuklarla oynardı… Ama bir gün… Bir gün geri dönmedi.”
Asuman içeri adım attı.
— “O gün burada kim vardı? Kim onunla konuştu?”
Kadın düşünürken elini başına götürdü.
— “Bir adam. Uzun boylu, gri ceketli. Arabanın plakası yabancıydı. Yusuf’u çağırdı, uzun konuştular. Sonra Yusuf eşyalarını bile almadan gitti.”
