“พี่ชายเธอเขาไม่อยู่บ้านอีกแล้วเหรอ”
นูโวถามขึ้นหลังจากที่เขาขับรถมาส่งฉันที่หน้าบ้าน บ้านปิดเงียบสนิทบ่งบอกอีกเช่นเคยว่าวันนี้พี่ไก่ทองตัวดีของฉัน ก็ยังไม่กลับบ้านและดูท่าทางแล้วว่าวันนี้ พี่ชายสุดที่รักก็คงกลับมืดกลับค่ำอีกเช่นเคย
“คงงั้นมั้ง” ฉันตอบพลางกับพยายามแกะไอ้เข็มขัดนิรภัยออกจากตัว แต่วันนี้มันก็ดันปลดยากปลดเย็นซะเหลือเกิน ออกสักทีสิยะ ฉันแกะจนเจ็บมือหมดแล้วนะ
“อะไรเนี่ย” แม่เริ่มจะหงุดหงิดแล้วนะ
“ฉันช่วย”
นูโวคงเห็นว่าฉันนั่งสู้รบกับไอ้เข็มขัดนิรภัยบ้านี่อยู่นาน ก็เลยใจดีอาสาเอี้ยวตัวมาช่วยฉันให้หลุดพ้นจากพันธนาการของเข็มขัดนิรภัยรถของเขา ใบหน้าของเราทั้งสองคนอยู่ห่างกันเพียงแค่ฝ่ามือกั้นเท่านั้น ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดอยู่ตรงที่ผิวแก้มของฉัน วินาทีนี้เองที่ฉันเริ่มรู้สึกถึงความร้อนวูบวาบภายในร่างกาย
“ทำไมมันไม่ออกสักทีนะ” ฉันก้มหน้าลงดูนูโวที่กำลังใช้แรงในการปลดล็อคไอ้เข็ม
