“แล้วเธอไม่กลัวบ้างหรือไง เวลาที่ต้องอยู่บ้านคนเดียวน่ะ”
นูโวถามขึ้นหลังจากที่วางแก้วน้ำผลไม้ที่ดื่มแล้วลงบนโต๊ะ สายตาเขาหันมองมาทางฉันอย่างแอบแฝงไปด้วยเลศนัย เท่านั้นยังไม่พอ เขายังพาร่างสูงของตัวเองเขยิบเข้ามาใกล้ตัวฉันมากขึ้น
“กะ กลัวอะไรล่ะ”
ฉันถามพลางกับจ้องใบหน้าเขานิ่ง หากสายตาก็เต็มไปด้วยความกลัว ใบหน้าหล่อเหลากระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างร้ายกาจ สายตาเริ่มมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ความรู้สึกร้อนวูบวาบเกิดขึ้นกับฉันในทันที
“ก็แบบว่า... เกิดวันหนึ่งมีผู้ชายเข้ามาทำมิดีมิร้ายกับเธอน่ะ ไม่กลัวบ้างเหรอ”
เริ่มจะกลัวกับการกระทำของแกในตอนนี้นี่แหละ
“มะ มันไม่มีเรื่องราวแบบนั้นหรอกน่า นายก็พูดไปเรื่อย”
“ฉันพูดเรื่องจริงนะ ว่าไงล่ะ กลัวหรือเปล่า”
คราวนี้นูโวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วสาวเท้าเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงร่างฉันที่กำลังนั่งสั่นเป็นลูกนกอยู่บนโซฟา เขาก้มหน้าลงให้อยู่ในระดับเดียวกันกับ
