บทที่ 3.2 - เป้าหมายมีไว้พุ่งชน (อะๆ ยอมให้กลับด้วยก็ได้) (จบตอน)
1104 Words
“ก็ฉันถูก เอ๊ะ หายไปไหนแล้วเนี่ย ยัยเพื่อนบ้าเอ๊ย”
พอฉันมองไปที่ที่เคยยืนอยู่กับยัยกระปุกก็ไม่เห็นแม้แต่เงาหัวของยัยเพื่อนบ้านั่นแล้ว โอ้… หรือว่านี่จะเป็นหนึ่งในแผนการของยัยกระปุก ที่ยัยนั่นบอกว่าฉันจะต้องกลับบ้านพร้อมกับนูโว ที่แท้มันก็เป็นแบบนี้นี่เอง ทำไมฉันโง่แบบนี้เนี่ย เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ฉันก็ยังนึกไม่ถึงในตอนแรก
“ไหน เธอมองหาใคร ฉันไม่เห็นจะมีใครเลยยัยประสาท!”
หนอย ฉันทนอีตาเกย์ปากจัดนี่ไม่ไหวแล้วน้า
“นายมันแย่ที่สุด ขับรถจนจะชนผู้บริสุทธิ์อย่างฉันแล้วยังจะมีหน้ามายืนด่าฉันปาวๆ อีก ไม่มีมารยาททางสังคม ไม่มีจิตเมตตากรุณา ไอ้คนใจดำ! ใจคับแคบ!”
ระเบิดแตกแล้วพี่น้อง ถึงฉันจะดูเป็นผู้หญิงจิตใจดี แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะด่าใครไม่เป็น ในที่สุดความอดทนระหว่างฉันกับนูโวมันก็เดินทางมาจนถึงขีดสุด อีตานี่เป็นเกย์ที่ปากคอเราะร้ายเสียจริง ยืนด่าฉันอยู่ได้
โดนด่ากลับบ้างจะได้รู้สึกนะยะ
“ด่าจบยัง”
“จบแล้ว” เหนื่อยเหมือนกันการด่าคนเนี่ย
“โอเค งั้นฉันไปล่ะ”
นูโวเดินตัวปลิวกลับไปที่รถคันหรูแบบไม่สนใจมองฉันสักนิด อ้าว… แล้วที่นี้ฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะ ยัยเพื่อนตัวดีก็เปิดก้นหนีฉันไปแล้ว ถนนหนทางแถวนี้ฉันก็ไม่คุ้นเคยกับมันเลยสักนิด ดูคล้ายกับว่ามันจะเป็นทางลัดที่มีซอยเล็กซอยน้อยเต็มไปหมด สรุปเลยง่ายๆ
ฉันกลับทางเก่าไม่ถูกแล้วโว๊ย
มีทางเดียวเท่านั้นที่จะรอดก็คือ กลับกับนายเกย์ปากร้ายนั่น
“ดะ เดี๋ยวก่อนสินาย รอฉันก่อน”
ฉันมองซ้ายมองขวาก่อนจะวิ่งตามหลังนูโวไปที่รถ นูโวหันมามองฉันด้วยความไม่พอใจขั้นรุนแรง ขอย้ำนะว่าขั้นรุนแรงจริงๆ ไม่อิงนิยาย วันนี้เป็นวันอะไรของฉันกันเนี่ย ทำไมเจอแต่สายตาดุร้ายจากอีตาเกย์นี่ตลอดเลย
“ตามมาทำไมไม่ทราบ”
“เอ่อ คือว่า ขอฉันติดรถกลับไปด้วยคนได้ไหม ฉันกลับไปทางเก่าที่รอรถเมล์ไม่ถูก”
ฉันพูดเสียงอ้อนและทำสีหน้าเว้าวอนสุดกำลัง หวังเรียกคะแนนสงสารเต็มที่ หึ แต่ความจริงก็ย่อมเป็นความจริงอยู่วันยังค่ำ เพราะว่าอีตานี่ใจร้ายถึงขนาดไม่คิดแม้แต่จะสงสารหรือเห็นใจเต่าตัวน้อยอย่างฉัน สิ่งที่ฉันได้รับจากนายนี่ก็คือ
“ไม่! เชิญผู้บริสุทธิ์อย่างเธอหาทางกลับเองเถอะ อย่ามายุ่งกับคนใจดำ ใจคับแคบอย่างฉันเลย”
โหย มีประชดประชันด้วยวุ๊ย
“นายทำไมขี้งอนจังเลย ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่านายสักหน่อยนะ คือตอนนั้นอารมณ์โกรธมันพาไปอะ”
“งอนเงินอะไร อย่ามาใช้คำพูดที่น่าสะอิดสะเอียนกับฉันได้ไหม คนอย่างฉันไม่มีวันมางอนผู้หญิงสกปรก งี่เง่าแบบเธอหรอก ยัยบื้อ”
“สกปรกอีกแล้ว ฉันอาบน้ำทุกวันนะยะ”
“นั่นมันก็เรื่องของเธอ แต่ฉันไม่ให้กลับด้วย Get มะ”
นูโวยักคิ้วให้ฉันอย่างกวนประสาท ก่อนที่เจ้าตัวจะเปิดประตูรถเข้าไปนั่งประจำที่คนขับทันที รถปอร์เช่คันหรูเคลื่อนตัวออกสู่ท้องถนนอย่างรวดเร็ว เหลือไว้เพียงฉันกับความเงียบสงัด และพระอาทิตย์ก็ทำท่าจะตกดิน ตายล่ะสิ! แล้วทีนี้ฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะ ยัยกระปุกบ้าเอ๊ย แผนของแกมันใช้ไม่ได้ อีตาเกย์ไม่มีทางยอมให้ฉันกลับบ้านด้วยหรอก ฉันยังคงยืนยันคำเดิมว่า
หมีออกลูกเป็นควายยังจะง่ายซะกว่า
หกโมงครึ่งท้องฟ้าเริ่มครึ้มจวนใกล้จะค่ำ ผู้หญิงที่น่าสงสารนามว่าเต่าตุ่นอย่างฉัน กำลังยืนมองหาหนทางกลับบ้านคล้ายเด็กน้อยที่พลัดหลงกับพ่อแม่ ไอ้ซอยบ้าพวกนี้ก็กระไร ไม่ยักกะมีผู้คนอาศัยอยู่เลยหรือไงนะ ทำไมมันถึงได้เงียบเสียจนฉันเริ่มกลัวจับใจ
“ฮึก ฮือๆๆ นูโวบ้า ไอ้คนใจร้าย ใจดำ ใจคับแคบ แค่พาฉันกลับบ้านไปด้วยมันจะตายหรือไงกัน”
ฉันก็คือฉันอยู่วันยังค่ำ ใช่ ตอนนี้ฉันกำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้เป็นเด็กๆ สมัยที่หลงทาง ฉันจำได้ว่าในตอนนั้นฉันไปเที่ยวสวนสนุกกับป๊าม๊าและพี่ไก่ทอง แล้วฉันดันพลัดหลงกับพวกเขา วินาทีนั้นฉันกลัวมาก ฉันเพิ่งจะอยู่แค่อนุบาลสอง หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาฉันก็เกลียดการหลงทางเป็นที่สุด
“คอยดูนะ ถ้าฉันกลับบ้านไปได้ฉันจะแช่งชักหักกระดูกนายให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลย ไอ้คนนิสัยไม่ดี!”
พี่ไก่ทองจะรู้บ้างหรือเปล่าว่าส่งน้องสาวตัวเองมาทุกข์ทรมานกับอีตาเกย์บ้าคนนี้ หน้าตาดีแต่จิตใจและนิสัยต้องปรับปรุงอย่างแรง เชอะ! อยากจะรู้เหลือเกินว่าถ้าฉันเป็นผู้ชายหล่อล่ำบึก อีตาบ้านูโวยังจะกล้าปฏิเสธฉันไหม
ไม่หรอก ถ้าฉันเป็นผู้ชายขึ้นมาจริงๆ อีตานั่นคงจะรีบปรี่เข้าใส่ฉันจนตั้งตัวไม่ทัน รับรอง!
เอี๊ยด!
เสียงรถจอดดังขึ้นทำให้ฉันต้องเงยใบหน้าที่เปรอะเปื้อนคราบน้ำตาขึ้นมอง ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งผมสีน้ำตาลเข้มลงมาจากรถด้วยสีหน้าไม่บอกบุญ
“ร้องไห้เหรอ” นูโวย่อตัวนั่งลงตรงหน้าฉัน “ร้องทำไมล่ะเนี่ย ทำเป็นเด็กขี้แยไปได้”
“นายมันใจร้าย ทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียว”
“ฉันก็มารับแล้วนี่ไง เธอยังจะด่าฉันอยู่อีก ปล่อยให้นั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคืนเลยจะดีไหม”
อะไรนะ เขาพูดว่าเขากลับมารับฉันเหรอ ไม่น่าเชื่อ
“นายจะให้ฉันกลับด้วยจริงๆ เหรอ ไม่ได้หลอกฉันใช่ไหม”
ถึงสองหูจะได้ยินแบบนั้นแต่ฉันก็ต้องถามเพื่อความแน่ใจว่าสิ่งที่ฉันได้ยินมันไม่ผิดเพี้ยน เพราะว่าการที่นูโวมาทำดีด้วยแบบนี้มันแปลกและน่าตกใจมากถึงมากที่สุด
“อืม งั้นก็หยุดร้องได้แล้ว น้ำตาเธอนี่มันสกปรกชะมัด”
ฉันเกลียดคำว่า สกปรก ที่สุด
- Writer
