บทที่ 4.1 - นายเป็นแฟนฉันนะ (เลี้ยงข้าวหน่อยสิ)
1247 Words
ลั้นลา ~ ตะละลา ~
ก่อนหน้านี้ฉันยังนั่งร้องไห้ทำท่าจะเป็นจะตายอยู่เลย แต่ว่าตอนนี้ฉันกำลังมีความสุขมากเลยชาวโลก เพราะว่าอะไรน่ะเหรอ แหม ไม่น่าถาม (ใครถามหว่า) จะมีเหตุใดได้เล่านอกเสียจากฉันได้มีโอกาสมาเสนอหน้านั่งสวยอยู่บนรถคันหรูของนูโวยังไงเล่า
“บ้านเธออยู่แถวไหน”
เสียงของนูโวดังขึ้นหลังจากที่เรานั่งเงียบกันมาได้สักพักหนึ่ง กลับบ้านเลยเหรอ นี่ฉันมีโอกาสทองอยู่ตรงหน้าแล้วจะให้ทิ้งไปง่ายๆ แบบนี้น่ะเหรอ
ไม่! ฉันจะต้องหาเรื่องอยู่สองต่อสองกับนายนี่อีกสักพัก ต้องพยายามยื้อเวลาทำความรู้จักสร้างสัมพันธไมตรีต่อกันเอาไว้
ดีไม่ดีอาจจะมีลุ้นพัฒนาความสัมพันธ์กันในเร็ววัน
“บ้านฉันเหรอ”
“ก็บ้านเธอน่ะสิ ทำหน้าตาเซ่อซ่าเพื่ออะไร อย่าบอกนะว่าจำทางกลับบ้านตัวเองไม่ถูกน่ะ” นูโวพูดด้วยความเบื่อหน่ายปนเอือมระอา
“คือว่าฉันหิวข้าว”
“ถามว่าบ้านเธออยู่ไหน เกี่ยวไรกับหิวข้าวไม่ทราบ”
“นายเลี้ยงข้าวฉันหน่อยสิ”
ลองอ้อนเข้าไว้เผื่อมีฟลุ๊คเว้ย
“ดีจังเลยเนอะ อาศัยรถฉันกลับบ้านแล้วยังจะให้ฉันเลี้ยงข้าวเธออีก จะสบายไปไหนแม่คุณ”
“ก็คนมันหิวนี่น่า อีกอย่างฉันเป็นโรคกระเพาะนะถ้ากินข้าวไม่ตรงเวลามีหวังไส้ขาดแน่ๆ นายจะใจร้ายใจดำไม่พาฉันแวะกินข้าวหน่อยหรือไง”
เกิดอาการหาโรคเข้าใส่ตัวแล้วครับท่าน โรคกระเพาะอะไรกันฉันเป็นที่ไหนเล่า ทำเนียนไปให้มันสอดคล้องกับสถานการณ์เท่านั้นแหล่ะ นูโวส่ายหน้าเมื่อมองมายังฉัน อีตานูโวทำไมต้องทำหน้าตาเหมือนเบื่อหน่ายฉันอยู่ตลอดเวลาด้วยไม่เข้าใจเล้ย
“เธอก็รีบบอกทางกลับบ้านเธอมาเร็วๆ สิ ฉันจะได้พาไปส่งแล้วเธอก็กลับไปกินที่บ้าน ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ไปได้”
“นายน่ะสิที่ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ แค่พาฉันไปเลี้ยงข้าวแค่มื้อเดียวมันจะตายหรือไง ใจดำไม่มีใครเกินนายเลยจริงๆ เชอะ!”
พยายามอย่างสุดซึ้งแล้วนะที่จะไม่วีนใส่อีตานี่ แต่ประทานโทษมันอดไม่ได้จริงๆ
“อ๋อ” นูโวทำเสียงสูง “นี่ฉันผิดว่างั้น ฉันผิดที่พายัยตัวปัญหาอย่างเธอกลับมาด้วย ฉันผิดที่ต้องมาทนฟังเธอบ่นร่ำร้องว่าหิวข้าวเพื่อให้ฉันเลี้ยง ตกลงทั้งหมดทั้งมวลคือฉันผิด!”
นูโวหันมาตะคอกถามเสียงเข้ม ฉันหัวหดไปเพียงเล็กน้อยก็สามารถกลับมาเถียงคอเป็นเอ็นได้อีกครั้ง เรื่องอะไรฉันจะต้องทนเป็นฝ่ายถูกตวาดอยู่ฝ่ายเดียว
ไม่มีทางซะหรอก!
“ใช่! นายผิด”
“เหอะ บ้าเอ๊ย รู้แบบนี้ไม่น่าหวนกลับไปรับเธอตั้งแต่แรกเลย น่ารำคาญชะมัด”
“นายนี่ยังไง ทำไมชอบรำคาญฉันอยู่เรื่อยเลย”
“แล้วมันน่าไหมล่ะ ลำพังแค่ให้เธอนั่งรถมาด้วยมันก็สกปรกจะแย่อยู่แล้ว นี่ยังมาสร้างเรื่องกวนใจให้ฉันอีก ผู้หญิงเป็นเพศที่น่าเบื่อที่สุด!”
“นี่นาย...”
“กินร้านไหน กินอะไร บอกมา”
“…”
“เงียบทำไมอีก ตกลงจะกินไม่กิน”
“กิน!”
“ก็แค่นี้!”
ใช่ มันก็แค่นี้ น่าจะจบปัญหาซะตั้งแต่แรก อีตาบ้านี่
ร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังแห่งหนึ่ง
“รับอะไรดีคะ”
ทันทีที่ฉันกับนูโวเดินเข้ามาภายในร้านสุดหรู พนักงานต้อนรับต่างก็รีบทำหน้าที่เข้าดูแลบริการอย่างดี นูโวกอดอกทอดสายตามองออกไปนอกร้าน ทำราวกับว่าโลกนี้จะสูญสิ้นไปในวันพรุ่ง ฉันส่ายหน้าไม่สนใจอีตาหุ่นยนต์ไร้ชีวิตที่นั่งปั้นหน้านิ่งอยู่ตรงข้าม หันมาสนใจกับเมนูอาหารที่พนักงานเอามาให้ดู แล้วเริ่มลงมือสั่งอย่างไม่รีรอ
หิวแว้ววว…
“เตรียมจดเลยนะคะ” ฉันฉีกยิ้มให้กับพี่สาวพนักงาน
“ทงคัสสึ ซุปมิโซ กุ้งเทมปุระ ยากิโทริ ซารุโซบะ และสุดท้ายที่ขาดไม่ได้เลยก็คือ ซูชิ อย่างละหนึ่งที่ค่ะ”
พนักงานสาวอึ้งเพียงเล็กน้อย คงเห็นฉันตัวบางเลยไม่คิดว่าจะกินเก่งสินะ
“ค่ะ รอประมาณสิบนาทีอาหารจะมาเสิร์ฟนะคะ”
“ค่า” ฉันส่งยิ้มให้กับพนักงานสาวก่อนที่เขาจะเดินจากไปพร้อมเมนูที่ฉันสั่ง นูโวจากที่ตอนแรกนั่งนิ่งไม่สนใจโลกภายนอกนั้น ก็เป็นอันต้องเสียฟอร์มเมื่อเจอกับการสั่งอาหารของฉัน เรียกได้ว่าสั่งไว้กินเผื่อชาติหน้ากันไปเลยทีเดียว เรื่องกินคือเรื่องใหญ่ เห็นตัวเล็กหุ่นบางร่างน้อยแบบนี้กินจุอย่าบอกใคร
“กะจะกินให้อิ่มไปถึงสิบวันเลยหรือไง”
ชาติหน้าเลยต่างหากย่ะ
“ช่วยไม่ได้ก็คนมันหิว”
ฉันเขี่ยน้ำแข็งในแก้วเล่นก่อนจะดูดน้ำชาเขียวแสนอร่อยอย่างมีความสุข อ้า ~ สดชื่นเป็นที่ซู้ด
“คนหรือยักษ์กินที หึ”
อ๊ากก! บีบคออีตาบ้าคนนี้ตายจะผิดไหม
“ว่าแต่นายเถอะ ไม่เห็นจะสั่งอะไรเลยไม่หิวบ้างหรือไง” เนื่องจากต้องพยายามสงบจิตสงบใจอย่างเป็นที่สุดที่จะไม่ทะเลาะกับนายนี่ ฉันจึงหลีกเลี่ยงหัวข้อสนทนาเพื่อไม่สาวความยาวต่อความยืด ที่เขาบังอาจมากล่าวหาฉันว่าเป็นยักษ์ ชิ
“ฉันไม่หิว เชิญเธอเขมือบไปคนเดียวเถอะ”
หากแต่ว่ามันก็มีค่าเท่าเดิม เมื่อเขายังคงกวนประสาทฉันไม่เลิก
“ตามใจ บอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันไม่ชอบแบ่งอาหารให้ใคร ไม่สั่งเองจะมาแย่งฉันไม่ยอมแน่” ฉันเบ้ปากให้กับผู้ชายขี้เก๊ก
นายนูโวออร่าเปล่งรัศมีเจิดจ้าไม่ใช่เล่น สายตาของผู้คนทั่วทั้งร้านก็เอาแต่จดจ้องมองมาที่เขาแต่เพียงผู้เดียว
โดยเฉพาะสายตาจากบรรดาผู้หญิง ฉันอดนึกขำในใจไม่ได้เมื่อนึกถึงสถานภาพที่ผู้ชายคนนี้เป็นอยู่ พุธโถพุธถังกะละมังซักผ้า หญิงใดจะหารู้ไม่ว่าหน้าตาหล่อลากกระชากใจเยี่ยงนี้มันเป็นเพียงแค่ภาพลวงตานะคะ ฮ่าๆๆ
ไม่ใช่ผู้ชาย ไม่ใช่ผู้ชาย อิอิ
“ฮิๆ” ฉันหลุดขำออกมาจริงๆ เมื่อนึกถึงเรื่องที่คิดอยู่ในใจ
“เป็นอะไร ผีเข้ายามเย็นเหรอ”
“…”
เสียงหัวเราะสงบลงในทันใด ให้มันได้อย่างนี้สิพระคุณเจ้า ฉันเชื่อสนิทใจแล้วว่านูโวมันเป็นเกย์ของแท้อะไรแท้ร้อยเปอร์เซ็น สังเกตได้จากปากที่แสนจะดุร้ายนี่ซะก่อน ผู้ชายแท้สุดแมนที่ไหนเขาจะใช้คำพูดหยาบคายกับสุภาพสตรีกัน
“อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะ ทานให้อร่อยนะคะ”
ก่อนที่ฉันจะเปิดสงครามน้ำลายกับนูโวอีกครั้ง พนักงานสาวก็นำอาหารหน้าตาน่ารับประทานที่ฉันมาเสิร์ฟให้เสียก่อน ความคิดที่ว่าจะเปิดศึกกับคนตรงหน้าก็เลยเป็นอันต้องพักยกเอาไว้ วินาทีนี้ฉันสนใจอาหารแต่เพียงอย่างเดียวเท่านั้น
น่ากินจังเลย…
- Writer
