นูโวใช้เวลาประมาณยี่สิบนาทีเขาก็พาฉันมาถึงคอนโดฯ ของเขา ระหว่างทางที่ขับรถมาอีตานี่ก็เล่นปาดหน้ารถคันนั้นคันนี้วุ่นวายไปหมด ฉันว่าต้องมีหลายคนด่ารถเราสองคนตามหลังแน่นอน
“นายอยู่คนเดียวเหรอ” ฉันถามในขณะที่นูโวกำลังใช้คีย์การ์ดรูดเพื่อเข้าห้อง แอบสังเกตเหมือนกันว่าศีรษะเขาแตกมีเลือดออกพอประมาณ ที่มือก็มีรอยแดงช้ำห่อเลือดจนน่ากลัว แต่นูโวก็ยังคงไม่แสดงอาการว่าเจ็บแสบต่อบาดแผล
เขาเป็นทายาทของคนเหล็กหรือเปล่าเนี่ย
“อืม” เสียงตอบรับเพียงสั้นๆ ง่ายๆ ดังออกจากริมฝีปากสวย
นูโวเดินนำหน้าฉันเข้าไปในห้อง ภายในถูกตกแต่งและประดับประดาด้วยสิ่งของที่มองเพียงแวบเดียวก็รู้แล้วว่าเจ้าของห้องมีรสนิยมที่ไฮโซไฮซ้อขนาดไหน เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นมองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่าราคารวมกันแล้วน่าจะมากกว่าค่าเทอมของที่โรงเรียนด้วยซ้ำ
“จะดื่มอะไรไหม?” เขาถามเสียงเรียบขณะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาใหญ่ลายหัวกะโหลก
“ไม่อะ กล่องปฐมพ
