Behram’dan,
“Daha alacak verecek bir şey kalmadı” kelimeleri bir balyoz gibi beynimi döverken İstanbul yolunu tamamladık.
Benim anlamadığım ise neden hala benden nefret ediyor gibi yüzüme bakmadığıydı.
Onun da istediği gibi evlenmiştim işte. Karın, karın dediği kadını gerçekten karım yapmıştım.
Artık kendisinden bir beklentim olmadığını anlayıp memnun olmalıyken bir kez bile yüzüme bakmadan gönderdi beni.
Kendi evimden, kendi yuvamdan, tek mutluluğumdan da kovdu.
Gidip de dönmemek var dediğim halde tek damla gözyaşı dökmeden yolculadı.
Derinden bir iç çekip sanki kaçacakmışım gibi koluma yapışarak uyuyan karıma döndüm.
Götürdüğümüz makinelerle uçağa binmemize imkan olmadığı için karayolundan gidiyorduk.
Bir bu kadarından fazlasını da gittiğimiz yerden temin edecektik.
Hedefimiz b
