Maral’dan
Yandığımı hissediyordum. İçim dışım cayır cayır bir ateşin içinde kavruluyordu. İstanbul denen lanet şehre gelirken hissettiğim acının binlerce kat beteriyle sınanıyordum.
Ağamın yanından çıkıp bayılacağıma ölseymişim bu kadar yanmazdım belki.
Ahhh ağam... Sonumuz böyle olmamalıydı.
Konağa varmamıza az bir mesafe kala mezarlığın önünden geçtik. Boynumu büküp sitemle baktım.
Sevdiklerimi alıp duruyor ama bir türlü sıra bana gelmiyordu.
“Yenge siz camiye gelecek misiniz?”
Ön koltukta araba kullanan Mervan abiye baktım. Ne söylediğini anlamam biraz zaman almıştı.
“Yok abi, gelebileceğimi zannetmiyorum. Helalleşme konağın önünde olacak değil mi?”
“Evet, ilkten buraya getirecekler.”
Ağamın en yakın arkadaşıyla cenaze işlerini konuşuyorduk.
Ölenle ölünmüyormuş gerçekten.
