พริ้งเดินเข้าบ้านด้วยความสับสนสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เทอร์ปฎิเสธไม่ได้ว่าหัวใจเทอร์เต้นแรง อาจเป็นเพราะเทอร์เสียใจมาก แล้วอ่อนไหวก็เลยอาจเผลอปล่อยใจไปแค่นั้นเอง
นิรุธนั่งรอพริ้งอยู่หน้าบ้านด้วยความเป็นห่วงเขาโทรไปเทอร์ก็ปิดเครื่อง"ทำไมคุณกลับดึกขนาดนี้ ผมโทรไปคุณก็ไม่รับสาย"นิรุธเดินมาจับแขนพริ้งเบาๆ
"ฉันจะขึ้นนอนแล้ว คุณจะรอทำไมฉันไม่ใช่เด็กๆแล้ว"
พริ้งผิดหวังกับนิรุธมากเทอร์ไม่อาจมองหน้าเขาตอนนี้ได้เพราะมันสะเทือนใจมาก พริ้งก็เดินผ่านนิรุธขึ้นห้องไป
ด้วยใจห่อเหี่ยว พริ้งเข้าไปอาบน้ำคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
เทอร์จะทำยังไงต่อดี กับเรื่องนี้
พริ้งอาบน้ำเสร็จก็มาล้มตัวลงนอนข้างๆนิรุธที่นอนอยู่บนเตียง พริ้งเป็นคนมีเหตุผลมาก น้อยครั้งที่เทอร์จะเอะอะโวยวายด่าทอ เทอร์ได้แต่เก็บความรุ้สึกข่มอารมณ์ไว้ นิรุธค่อยๆโอบกอดพริ้งเบาๆ ซุกใบหน้าเข้าซอกคอพริ้ง
"ผมขอโทษนะที่รัก ผมสัญญา ว่ามันจะไม่เกิดข
