ในห้องพิเศษที่มีคนสองคนนั่งมองหน้ากันอยู่ด้วยความรู้สึกหลากหลาย นรุติอยากจะรวบคนตัวบางตรงหน้าเข้ามากอดปลอบประโลมให้หายเศร้า..เขาจะรับผิดชอบ นั่นคือสิ่งที่เขาตั้งใจเอาไว้แล้วแต่ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมาสายป่านไปเป่าหูเฟบบริก้าว่ายังไงบ้างเธอถึงยืนยันหนักแน่นแบบนี้ ทั้งๆที่เขารู้ว่ามันเป็นครั้งแรกของเธอ
เฟบบริก้าละสายตาจากนรุติผู้ประกาศว่าเธอเป็นเมียเขาออกมาอย่างเต็มปาก คำว่าเมียที่เธอไม่อาจจะยอมรับได้ เสียงเล็กๆพูดออกมาเบาๆ “เฟบขอยืมโทรศัพท์ของคุณโทรหาแม่มณีได้มั้ยคะ” เธอมองสายน้ำเกลือที่ไหลหยดลงมาช้าๆ เหมือนกับน้ำตาของเธอที่มันค่อยๆไหลหยดลงไปในอก ‘เธออยากเจอแม่ อยากซบอกท่านร้องไห้’
“ได้สิ” นรุติส่งโทรศัพท์เครื่องหรูออกมาให้เฟบ
เธอรับมันไว้และกดโทรออกไปอย่างมีความหวัง…หวังว่าแม่จะต้องมาหาเธอ ตรู๊ดๆๆๆๆ ตรู๊ดๆๆๆ ติ่ด!!!
เธอกรอกเสียงลงไปเมื่อแม่กดรับสาย “แม่คะนี่เฟบเอง”
“เฟบ!!!ไม่โทรมาห
