สามปีต่อมา
เฟบบริก้าในช่วงอายุยี่สิบสองปีสวยสะพรั่งรูปร่างระหง ผิวขาวราวกับหยวกกล้วยเดินซื้อของในห้างดังของเมืองกรุง มือขาวบางหยิบกระเป๋าหนังสีน้ำตาลราคาไม่แพงมากพลิกซ้ายพลิกขวาพร้อมกับส่งให้แม่ค้าวัยกลางคน
“เอาใบนี้ค่ะ” เธอรอฟังราคาและเตรียมพร้อมที่จะจ่ายเงินแต่แม่ค้ากลับพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มว่า
“ใช่น้องเฟบบริก้าที่ถ่ายโฆษณาครีมอาบน้ำรึเปล่าคะ?”
เฟบยิ้มพร้อมบอกว่า “ใช่ค่ะ” อย่างน้อยเธอก็ไม่โกหกเพราะมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรแน่นอนว่าการถ่ายโฆษณาทำให้เธอมีรายได้ ทำให้เธอมีเงินเลี้ยงแม่ของเธอที่ตอนนี้ผันตัวมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้เธอ ทั้งคู่แม่ลูกไปไหนมักจะไปด้วยกันเสมอนับตั้งแต่ผ่าน ‘เรื่องนั้น’ มา เธอกับแม่ไม่มีหนี้สินแต่ก็ไม่อยากอยู่กับอดีตที่ทำร้ายจิตใจเธอต่อไป ทั้งคู่จึงตัดสินใจเข้ามาอยู่ในเมืองกรุง บ้านที่พ่อเฟดเดอร์ริคซื้อไว้ได้ปล่อยให้เช่าเป็นรายเดือน นานๆ ทีถึงจะกลับไปสักครั้
