“มีอะไรจ๊ะ เข้ามาข้างในก่อนมั้ย”
“ใช่บ้านของสาริศามั้ยครับ” ชนาเอ่ยถาม
“จ้ะ ฉันเป็นแม่ของสาเอง” ว่าแล้วสิริจรรยาก็ผายมือต้อนรับแขกแม้จะมาเยือนในยามวิกาล
“ผมขอเจอสาหน่อยได้มั้ยครับ” ชนาพยายามชะเง้อคอมองหาเด็กสาว เขาเห็นห้องนอนอยู่สองห้องถูกปิดสนิทอยู่ก็รู้ว่าสาริศาต้องอยู่ในห้องใดสักห้องแน่ๆ จะเดินเข้าไปเลยก็กลัวจะเป็นการเสียมารยาท
“รายนั้นเขานอนหลับสบายไปแล้ว คุณมีธุระอะไรเหรอจ้ะ หรือว่าคุณคือคนที่สามันหนีตามไปอยู่ด้วย” สิริจรรยาปั้นหน้ายิ้ม
“ครับ” ชนายอมรับซึ่งๆ หน้า “ผมมาตามสาริศากลับ แต่ถ้าสาอยากอยู่ที่นี่ผมก็จะขอดูให้แน่ใจว่าเป็นความสมัครใจของเธอจริงๆ”
“สาอยู่กินสุขสบาย อีกไม่นานก็จะได้เข้าวิวาห์กับเสี่ยแล้ว เธอคงสบายไปทั้งชาติ คุณไม่ต้องเป็นห่วงเธอหรอกนะ รีบกลับไปซะเถอะที่นี่ไม่ต้อนรับ” จู่ๆ จากหน้ามือพลันเปลี่ยนเป็นหลังมือทันที เมื่อสิริจรรยารู้ว่าแขกผู้มาใหม่จะมาพรากตัวเรีย
