“คุณย่าขา กินขนมหน่อยน้า” เด็กน้อยเดิมจ้ำอ้าวเข้ามาหาผู้เป็นย่าพร้อมกับถือจานขนมที่มารดาเตรียมเอาไว้ให้ตนมาแบ่งให้คุณย่าได้ชิม
“ฝีมือแม่ดาเหรอลูก” พิศนาสยิ้มให้หลานสาวอย่างเอ็นดู
“ใช่ค่ะ แม่ดาทำขนมอร่อยมากเลย” หนูนาพูดพลางเอาขนมที่ปากบอกว่าเอามาให้ย่าแต่ตัวเองกลับเอาเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ ทำแก้มป่องจนน่าเอ็นดู
“เจ้าตัวแสบมาอ้อนคุณย่าอยู่นี่นี่เอง” หรัณย์ได้ยินเสียงเด็กเล็กในห้องนอนของมารดาจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาดู
“เอานิสัยขี้อ้อนมาจากใคร หืม?” ร่างสูงย่อตัวนั่งยองๆ ข้างๆ บุตรสาว มือหนาคล้องไปที่เอวเล็กของหนูนาก่อนจะดึงเข้ามากอดตามด้วยหอมแก้มฟอดใหญ่ด้วยความหมั่นเขี้ยว
“หนูนาเหมือนชนาตอนเด็กๆ นั่นแหละหรัณย์ อยากได้อะไรก็อ้อนอย่างเดียว” พิศนาสพูดถึงบุตรชายคนเล็กด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะรีบหุบยิ้มแทบไม่ทัน เมื่อความจริงในปัจจุบันมันได้แล่นเข้ามาในหัวว่าชนาไม่ได้อยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว
