“คุณชนาคะ ทานอะไรหน่อยมั้ยคะ สาจะไปเตรียมมาให้ค่ะ”
เวลาผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้วแต่ชนาก็ยังคงขังตัวเองเอาไว้ในห้อง ทิ้งการทิ้งงานจนเจ้านายมาตามกลับ ทว่าเจ้าตัวก็บอกกลับส่งๆ ไปว่าขอลาออก วันๆ เอาแต่กินเหล้าบ้างก็อาละวาดอย่างคนขาดสติ แต่ยังดีที่มีสาริศาอยู่เคียงข้างไม่เคยทิ้งไปไหน แม้บางครั้งเธออาจจะต้องมาเป็นที่รองรับอารมณ์ของเขาก็ตาม
“ฉันไม่กิน เอาเงินไปซื้อเหล้ามาให้ฉันอีก”
“ไม่ได้นะคะ คุณดื่มเหล้ามากเกินไปแล้ว ทานข้าวบ้างเถอะนะคะ” สาริศาส่ายหน้าเป็นพัลวันเพื่อปฎิเสธเจ้านาย
“เธอไม่ใช่แม่ ไม่ต้องมาเสนอหน้าสั่งฉัน!” ชนาเริ่มขึ้นเสียง
“ว้าย!” สาริศาร้องลั่นเมื่อจู่ๆ คนที่นอนอยู่บนเตียงปาหมอนหนุนใบใหญ่มาใส่ ร่างบางรีบก้มลงไปเก็บก่อนจะนำไปวางไว้ข้างเตียงชนาตามเดิมอย่างกล้าๆ กลัวๆ
สาริศาหยุดอยู่ข้างเตียงพลางจ้องมองเจ้านายที่ดูทรุดโทรมลงไปมากกว่าแต่ก่อน ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำเพราะฤทธิ์ของแอล
