“กาแฟสักหน่อยไหมคะ” สาริศายังคงหางานให้ตัวเองทำ อย่างน้อยๆ ให้เธอได้ตอบแทนพระคุณเขาบ้างที่ให้ที่อยู่ที่กินกับเด็กไร้บ้านอย่างเธอ ถึงเขาอาจจะทำรุนแรงกับเธอไปบ้าง แต่เมื่อเทียบกับพระคุณของเขาแล้วกลับกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยในทันที
ชุดทำงานถูกสวมไว้อย่างเรียบร้อยเพราะเจ้าตัวไม่รีบร้อน ชนากำลังจะติดกระดุมตรงคอปกเสื้ออย่างยากลำบากเพราะมันอยู่ในจุดที่มองไม่เห็น รังดุมก็คับแคบซะจนยัดกระดุมเข้าไปยากเหลือเกิน สาริศายืนมองอยู่นานจนเธออดเดินเข้าไปช่วยไม่ได้
“ให้หนูช่วยนะคะ” มือเล็กกำลังจะเอื้อมไปติดกระดุมให้ แต่ด้วยความสูงที่ห่างกันพอสมควรหญิงสาวจึงเอื้อมไปไม่ถึง
“ไม่ต้อง!” ชนารีบปฏิเสธในขณะที่มองใบหน้าหวานไร้เครื่องสำอางนั้นด้วยหางตา ดูแววตาของเด็กคนนี้ช่างดูหม่นหมองไม่สมกับอายุที่น้อยนิดในช่วงวัยรุ่นเอาซะเลย
“ให้หนูช่วยเถอะค่ะ คุณต้องไปทานข้าวอีก เดี๋ยวจะไม่ทันนะคะ” สาริศาอาสาเมื่อเห็นอีกฝ่ายพยาย
