รอยหวามทาสหัวใจ

ตอนที่ 1 เฝ้ารออย่างไร้ความหวัง

คนทั้งสามที่กำลังเดินอยู่ถึงกับชะงักกึกทันที กัมพลกับเพื่อนปล่อยสาริศาให้เป็นอิสระก่อนจะหันไปมองว่าใครบังอาจตะโกนหยามหน้าเขากันแน่

ส่วนสาริศาก็ค่อยๆ ย่องเบาออกห่างทว่ากลับโดนพี่ชายของเธอคว้าแขนเอาไว้ได้ซะก่อน

“อยู่เฉยๆ สา” เสียงแข็งลอดไรฟันขู่น้องสาวติดมารดา ก่อนจะหันไปสนใจกับชายหนุ่มแปลกหน้าที่แต่งตัวดูดีผิดกับสถานที่ไปหน่อย

“มึงเป็นใครวะ?”

“ปล่อยผู้หญิงซะ!” ชนาพูดเสียงเรียบพลางจ้องฝ่ายตรงข้ามอย่างไม่เกรงกลัว ถ้าหากพูดถึงเรื่องชกต่อยสมัยเรียนเขาก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าใคร เพียงแต่เขาหยุดทุกอย่างตั้งแต่เข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยและไม่มีแม้แต่เรื่องทะเลาะวิวาทสักครั้ง คราวนี้ถึงจะห่างหายไปนานแต่ก็รับรองว่าแค่ผู้ชายหุ่นก้างๆ สองคน เขาเอาอยู่อย่างแน่นอน

“มึงยังไม่ได้ตอบคำถามกูเลย มึงเป็นใครวะ?” กัมพลแสยะยิ้มพลางมองร่างสูงตั้งแต่หัวจรดเท้า ถึงใบหน้าเขาจะดูมั่นอกมั่นใจ แต่ใครจะรู้ว่าภายในใจกัมพลก็ยังดูหวั่นๆ อยู่ดี เพราะมัดกล้ามที่พอจะโผล่พ้นออกมาให้เห็นจากสูทสีขาวบวกกับแข้งขาที่ดูสูงยาวของคนตรงหน้าช่างดูมั่นคงและหนักหน่วงจนน่าหวาดเกรง

“ไม่จำเป็นต้องรู้ แต่มึงไม่ควรทำแบบนี้กับน้องตัวเอง”

สาริศาจ้องมองแขกผู้มาใหม่ด้วยความหวัง ประโยคนั้นของเขาทำให้หญิงสาวมั่นใจแล้วว่าพี่ชายที่ติดบิดาของเธอจะพาเธอไปให้เสี่ยที่เคยมาทาบทามเธอกับมารดาเมื่ออาทิตย์ก่อนแน่นอน

“พี่กาย สาไม่ไปนะ!” เสียงเล็กประท้วงขณะพยายามดิ้นรนให้พ้นจากพันธนาการ แต่แรงผู้หญิงมีหรือจะสู้แรงผู้ชายได้ สาริศาได้แต่ทำหน้าเศร้าเพราะเธอสู้แรงกัมพลไม่ได้

“ถ้ามึงไม่โดนเสี่ย สักวันกูนี่แหละจะเอามึงเอง” ความอ่อนโยนที่พี่ชายกำมะลอพยายามสร้างบังหน้า ในตอนนี้กัมพลไม่หลงเหลือความเป็นพี่ชายที่แสนดีอีกต่อไป ความแตกสาวของน้องสาวติดมารดาทำให้เขาแทบจะคลั่งที่จะต้องพยายามระงับความหื่นในใจ ทั้งที่จริงๆ แล้วเขาอยากจะรวบหัวรวบหางน้องสาวต่างสายเลือดคนนี้ตั้งแต่ต้น แต่เพื่อชดใช้หนี้สินที่ตนก่อ เขาจึงจำใจต้องหักห้ามไม่ให้เหยื่อมีตำหนิ ทั้งหมดทั้งมวลก็เพื่อกำไรค่างวดล้วนๆ

สาริศาถึงกับสะอึกจนพูดไม่ออก เธอแทบจะทรุดกายลงไปนั่งกองกับพื้นเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากกัมพล ตั้งแต่มารดาของเธอพาสามีใหม่และลูกชายของเขาเข้ามาอยู่ที่บ้านเธอตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อน พวกเขามีอิทธิพลกับทุกอย่างภายในบ้านแม้กระทั่งกับตัวเธอ แม่ไม่เคยรับฟังเหตุผลอะไรจากปากเธอเลยสักครั้ง เพียงแค่สามีและลูกชายพูดมาคำเดียว แม่ของเธอก็เชื่อมากกว่าลูกในไส้ของตัวเองเสียอีก ฉะนั้นต่อให้เธอเอาเรื่องนี้ไปบอกท่าน แม่ก็คงหาว่าเธอโกหกตอแหลเหมือนอย่างเช่นที่ผ่านมา บ้านที่เคยเป็นที่ๆ แสนอบอุ่น มาตอนนี้กลับเป็นนรกดีๆ นี่เอง ทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเขากระทำกับเธอ เธอได้แต่กล้ำกลืนฝืนทนอยู่อย่างนั้น

“มึงอย่ามายุ่งเลยดีกว่า กูว่ารีบไปเถอะไอ้กายเดี๋ยวพวกเราจะโดน” ชายหนุ่มลูกสมุนของเสี่ยที่ยืนฟังสถานการณ์อยู่รีบสรุป เพราะตอนนี้มันเลยเวลามามากแล้ว ถ้าขืนเสี่ยอารมณ์ร้อนขึ้นมาจริงๆ พวกเขาเองจะน่วมไม่เป็นท่า

“เออๆ” กัมพลเห็นด้วยกับเพื่อนจึงลากสาริศาไปยังรถโดยทำเป็นไม่สนใจชนาอีกต่อไป แต่หารู้ไม่ว่าการหันหลังของพวกกัมพลนั้นเป็นความคิดที่ผิดมหันต์

“โอ๊ย!” สาริศาร้องลั่นเมื่อถูกกระชากแขนจากด้านหลัง ชนาออกแรงดึงลำแขนเล็กแรงๆ ส่วนฝ่ายกัมพลที่รู้ว่าถูกขัดขวาง ในจังหวะที่จะหันกลับมาใบหน้าก็สะบัดไปตามแรงจากหมัดหนักๆ ของชนาเข้าเต็มเปา

“ไอ้...” ยังพูดไม่ทันจบประโยคกัมพลก็ถูกซัดหมัดเข้าไปเต็มแรงอีกครั้ง ชายหนุ่มไม่มีแรงแม้แต่จะพูดต่อเพราะเจ็บแสบจนเลือดไหลซิบ

“ว้าย!” ร่างบางลอยตามแรงที่ถูกดึงกระชาก ชนาให้เธอยืนหลบข้างหลังเขาก่อนจะไปแจกหมัดให้ไอ้พวกระยำได้กินสมใจ ข้อหาบังอาจหันหลังให้กับนักเลงเก่าอย่างเขา

เด็กสาวยกมือขึ้นปิดตา บางจังหวะก็แง้มแอบดูสถานการณ์ทั้งๆ ที่ตัวเองหวาดกลัว เพียงไม่นานกัมพลกับผองเพื่อนก็นอนกองอยู่กับพื้นไม่เป็นท่า

ชนาหันกลับมามองหญิงสาวอย่างครุ่นคิด ก่อนจะตัดสินใจคว้าแขนเล็กพร้อมกับลากไปยังรถกับเขา ซึ่งสาริศาเองก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด แถมเจ้าตัวยังยอมเดินตามเขามาอย่างว่าง่าย เพราะในตอนนี้ชนาได้กลายเป็นผู้มีพระคุณสำหรับเธอไปแล้ว

“ขึ้นรถ” ชนาบอกเสียงห้วนๆ ก่อนจะเดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับ เด็กสาวพยักหน้าหงึกๆ พร้อมกับทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย

คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน ดวงตาที่เริ่มแดงก่ำเหม่อมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างใช้ความคิดว่าเขาควรจะทำอย่างไรกับเธอดี

“บ้านอยู่ไหนเดี๋ยวไปส่ง”

“ไม่ได้นะคะ หนูไม่กลับบ้าน” เสียงเล็กรีบค้านทันควันพลางโบกมือโบกไม้ประกอบเพื่อยืนยันว่าให้ตายอย่างไรเธอก็ไม่กลับบ้านโดยเด็ดขาด

“เป็นเด็กใจแตกรึไงถึงไม่อยากกลับบ้าน หืม?” ชนาเดาว่าเธอคนนี้คงอายุน้อยกว่าเขาอยู่พอสมควรจึงถามเชิงดุนิดๆ เพื่อเป็นการเตือนสติเด็กน้อย

“หนูเปล่า แต่ว่าอย่าพาหนูกลับบ้านเลยนะคะ พาไปไหนก็ได้ หนูขอตามคุณไปเป็นเด็กรับใช้ได้มั้ยคะ หนูทำได้ทุกอย่างเลยนะ ล้างห้องน้ำหนูก็ทำได้ ได้โปรดเมตตาหนูเถอะค่ะ” เสียงเล็กร่ายยาว ดวงตาคู่สวยที่แสนไร้เดียงสามองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างมีหวัง หวังให้เขาจะพาเธอออกไปให้พ้นจากนรกขุมนี้เสียที