รอยหวามทาสหัวใจ

ตอนที่ 3/1 ความหวังดีที่ไร้ค่า

“สา!”

“คะ เจ้านาย!!” เสียงหวานตะโกนขานรับเสียงเรียกจากด้านนอก มือเล็กรีบคว้าชุดเดิมของตัวเองมาใส่ทั้งที่เนื้อตัวยังเปียกน้ำ แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเธอไม่มีแม้แต่ผ้าเช็ดตัวสักผืน

“เธอนี่มัน…” ชนาคิดหนักกับภาพที่เห็น เสื้อเชิ้ตสีขาวเมื่อถูกน้ำมันแทบจะกลายเป็นสีเนื้อแนบเนินอกนูน ไม่ว่าเธอจะไร้เดียงสาหรือเพราะอะไรก็ตาม แต่ถ้าหากให้เขาเห็นในสภาพแบบนี้บ่อยๆ มันคงไม่ใช่เรื่องดี

“ฉันจะออกไปข้างนอก ส่วนนี่เงินเดือนล่วงหน้าของเธอ เอาไปซื้อของใช้ที่จำเป็น เดินออกไปด้านซ้ายมีตลาดอยู่ใกล้ๆ จะไปไหนก็ล็อคบ้านด้วย เข้าใจนะ” ชนาพูดพลางวางเงินแบงค์พันสองใบไว้บนโต๊ะ ส่วนอีกฝ่ายก็พยักหน้าหงึกๆ รับรู้

“รอให้แห้งก่อนแล้วค่อยออกไปล่ะ” ชนาพูดทิ้งท้าย

“ทำไมเหรอคะ?”

“เดี๋ยวเธอจะได้โดนข่มขืนเข้าจริงๆ นะสิ หึๆ” ชนาขำในลำคอพร้อมกับกวาดสายตามองร่างอรชนที่แสนจะยั่วยวน ไม่จำเป็นต้องคนอื่นหรอกที่จะข่มขืน ถ้าหากยังอยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนี้อีกสักพักเขาเองนั่นแหละจะเป็นคนจัดการเอง

“หนูจะรอให้แห้งก่อนแล้วค่อยออกไปตามที่คุณบอกค่ะ”

“ก็ดี” ชนายักไหล่หนึ่งทีก่อนจะหันหลังกลับ

“แล้วคุณจะกลับมาเมื่อไหร่เหรอคะ”

เสียงเล็กที่ไล่หลังส่งผลให้ชายหนุ่มหันกลับมาอีกครั้ง ดวงตาคมกริบจ้องมาอย่างไม่พอใจที่คนใช้กล้าเอ่ยถามเรื่องส่วนตัว นั่นยิ่งทำให้ชนานึกถึงใครบางคนที่ชอบถามเหมือนเป็นห่วงเป็นใยทั้งที่จริงๆ แล้วเธอไม่เคยมีความรู้สึกอะไรต่อเขาเลย

“เรื่องของฉัน!” สายตาเยือกเย็นที่มองมาทำเอาสาริศาตั้งรับอารมณ์ไม่ทัน ร่างบางสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว ในใจก็สับสนว่าเธอทำอะไรผิดนักหนาถึงต้องโดนโมโหใส่อย่างนี้

ชนามองร่างบางด้วยหางตาก่อนจะเดินจากไป

“หนูแค่จะถามว่าคุณจะกลับมากินข้าวมั้ย หนูจะได้เตรียมไว้ให้ค่ะ” สาริศาบ่นอ้อมแอ้มกับตัวเองเสียงเบาราวกระซิบ เธอตั้งใจไม่ให้คนที่กำลังเดินออกไปได้ยินเพราะกลัวจะโดนอารมณ์เสียใส่อย่างไร้แก่นสาร

ชนาขับรถออกไปอย่างหัวเสีย ถึงหน้าตาและบุคลิกของเด็กคนนี้จะไม่เหมือนกับดาริน แต่ทว่าคำพูดการเอาใจใส่ของเธอทำให้เขาอดนึกถึงเพื่อนรักเก่าไม่ได้ ป่านนี้หญิงสาวคงกำลังมีความสุขกับพี่ชายของเขา คงจะมีก็แต่เขาที่ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ก็ดึงตัวเองออกมาจากความทรงจำในอดีตไม่ได้เสียที ถ้าหากเลือกได้เขาขอไม่ตื่นมารับรู้ว่าคนที่เขารักทั้งสองคนหักหลังแบบนี้ เขาขอตายอย่างสงบหรือไม่ก็กลายเป็นเจ้าชายนิทราไปตลอดกาลเสียยังจะดีกว่า

ครืดดด

เสียงโทรศัพท์ช่วยดึงสติให้ชนาหลุดจากภวังค์ ดวงตาคมกริบปราดมองหน้าจอเพียงแวบเดียวก็รับรู้ทันทีว่าเจ้าของปลายสายนั่นเป็นใคร เพราะชื่อเจ้าของเบอร์นี้โทรมาหาเขาบ่อยที่สุดเลยก็ว่าได้

“ครับ” ด้วยความที่เคยพลาดมาแล้วจึงทำให้ชนาระแวดระวังเป็นพิเศษด้วยการกดเปิดลำโพงแล้ววางโทรศัพท์เอาไว้นิ่งๆ กันการเกิดเหตุไม่คาดคิดเช่นสามปีก่อนที่ทำเอาเขานอนหยอดข้าวหยอดน้ำไปหลายเดือน

“ชนาอยู่ไหนคะ ทำไมไม่มาทำงาน แล้วเป็นอะไรรึเปล่าให้ฉันไปหามั้ย?” ปลายสายบอกอย่างเป็นห่วงเป็นใย

“ไม่ได้เป็นอะไร พอดีมีปัญหานิดหน่อย ผมกำลังจะไปกินเหล้าคุณจะไปด้วยมั้ย?” พออธิบายเสร็จสรรพก็เชื้อเชิญตบท้าย อย่างน้อยๆ ให้สุดามาเป็นคนคอยรับฟังในยามที่เขาทุกข์ใจคงจะดีกว่าไปนั่งกินเหงาๆ คนเดียว และจุดประสงค์ที่ชวนอีกอย่างทั้งคู่ก็รู้อยู่แก่ใจดีกว่าการพบปะกันสุดท้ายมันต้องจบลงที่เตียง

“ตอนนี้เลยเหรอคะ…” เสียงหวานแผ่วๆ แสดงออกถึงความลำบากใจเป็นอย่างมาก ใจหนึ่งก็อยากจะไปตามคำชวน แต่อีกใจก็หวั่นว่าสามีในทะเบียนสมรสจะจับได้ว่าเธอแอบกิ๊กกั๊กกับเพื่อนร่วมงานอยู่ แน่นอนว่าเรื่องนี้เธอปิดชนาเอาไว้อย่างแนบเนียน มิเช่นนั้นถ้าเขารู้เข้าคงไม่ร่วมเตียงกับภรรยาคนอื่นอย่างแน่นอน

“ว่าไง จะไปมั้ย?” ชนาถามย้ำ

“พอดีว่ามีธุระ เอาไว้วันหลังนะคะ”

“อือ ไม่เป็นไร” พอโดนปฏิเสธชนาก็เซ็งเล็กน้อย แต่ด้วยตอนแรกชายหนุ่มตั้งใจว่าจะมาดื่มเหล้าคนเดียวจึงไม่ได้ติดใจอะไรมากมาย แต่ก็แอบแปลกใจว่าบางครั้งสุดาก็มาหาเขาราวกับว่างตลอด แต่บางครั้งเจ้าหล่อนก็หายเงียบไปอย่างไร้ซึ่งการติดต่อใดๆ เธอมาๆ หายๆ ตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จักกันจนกระทั่งนานนับปี

สาริศากลับมาบ้านพร้อมกับหิ้วของพะรุงพะรังติดไม้ติดมือมาด้วย เธอไปเดินช๊อปของที่ตลาดข้างทางที่เจ้านายได้บอกเอาไว้ เงินส่วนหนึ่งหญิงสาวได้นำไปใช้ซื้อข้าวของที่จำเป็น และอีกส่วนหนึ่งก็เจียดมาซื้อผักปลาเพื่อทำอาหารรอเจ้านายกลับมา

นั่งรอตั้งแต่อาหารออกมาจากเตาร้อนๆ จนกระทั่งมันเย็นชืดไม่น่ารับประทานก็ไม่มีวี่แววของชนาเลยสักนิด เวลาก็เกือบจะเที่ยงคืนสาริศาก็ยังคงเฝ้าคอย อย่างน้อยๆ ถ้าเขากินเสร็จจะได้ช่วยเก็บจานชามไปล้างให้ก็ยังดี

เสียงรถที่จอดเทียบหน้าบ้านปลุกให้ดวงตาหวานที่กำลังจะเคลิ้มหลับเบิกขึ้น รอยยิ้มเล็กๆ ของคนรอเกิดขึ้นพร้อมๆ กับสองขาที่ก้าวฉับๆ ไปเปิดประตูให้เจ้านาย

ชนาจอดรถในลักษณะแปลกๆ สักหน่อยแบบเอาพอให้พ้นประตูรั้วให้ปิดได้ก็พอ เขาไม่อาจจะมาเล็งว่าจอดรถตรงเส้นหรือไม่เนื่องด้วยสติสตังที่เหลือไม่ครบร้อยเปอร์เซ็นต์จากฤทธิ์แอลกอฮอล์