มาเฟียบ้านไร่

คนเมา

"เพล้ง"

เสียงขวดเหล้าถูกปาใส่ผนังห้องทั้งที่คนถือขวดเหล้าอยู่ในมือยังไม่ได้ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยซ้ำ นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ผนังห้องบอบช้ำจากการถูกขวดเหล้าปานับสิบๆ ครั้งภายในระยะเวลาไม่ถึงปี

เสียงขวดแตกกลางดึกสงัดในบ้านท้ายไร่ถือเป็นเรื่องปกติ ในบ้านหลังนี้ไม่มีใครอยู่นอกจากเขาผู้ชายที่หัวใจเจ็บช้ำเกินเยียวยาอาศัยอยู่คนเดียว

คนเมาลุกขึ้นยี่ผมยาวๆ ที่ไม่เคยถูกตัดมาแรมปีของตัวเองเพื่อปลุกร่างกายให้สร่างเมา และตื่นจากฝันร้ายบ้าบอที่ตามหลอกหลอนเขา นานเกินไปแล้วที่เฝ้าฝันถึงแต่คืนวันอันแสนเจ็บปวด

เขาลุกขึ้นจากเตียงนอนที่มีแต่กลิ่นเหล้า เดินเซไปซ้ายทีขวาที ดีนะที่หลบเศษขวดเหล้าที่แตกเกลื่อนพื้นไปได้อย่างหวุดหวิด

เขาเดินเข้าไปในครัวสถานที่ที่ควรจะมีแต่อาหาร เขาเดินตรงไปยังตู้ที่น่าจะเอาไว้ใส่พวกอาหารแห้ง ใช้มือสั่นเทาเพราะการกินเหล้าเกินขนาดเปิดมันออกมาในนั้นมีเหล้าเก็บเอาไว้มากมายและทุกสัดส่วนในครัวนี้ทั้งครัวก็เต็มไปด้วยเหล้า เพราะเขาไม่ได้ต้องการจะกินอะไรนอกจากเหล้า

"อะไรวะ"

แต่ทว่าวันนี้ในตู้เก็บเหล้ากลับไม่มีของที่ควรจะมี มันว่างเปล่าจนคนเมาตาสว่าง เขาเบิกตามองหาทุกจุดเปิดไปทุกตู้อย่างไม่อยากจะเชื่อว่ามันหมด

เขาเดินหัวเสียกลับออกไป ทุกอย่างก้าวที่ย่างกรายทิ้งกลิ่นเหล้าที่เหม็นออกมาจากตัวไว้ตลอดทาง

ซานเดอร์เดินสะเปะสะปะไปทั่วบ้านที่แทบจะไม่มีแสงสว่างเพราะเขาเกลียดมันและยิ่งในเวลากลางคืนดึงสงัดแบบนี้เขาอาศัยแสงจากดวงจันทร์บนฟ้าส่งเข้ามาในบ้านก็พอ

เขาเดินจนมาถึงห้องนั่งเล่น ร่างที่สั่นเทาเดินตรงไปยังตู้โชว์ที่ในนั้นมีไวน์แสนแพงตั้งตระหง่านอยู่ ไวน์ขวดแรกของไร่องุ่นที่กว้างใหญ่ไพศาลนี้

"เพล้ง"

เสียงกระจกตู้โชว์แตกละเอียดพร้อมกับมือของคนที่กำลังต้องการแอลกอฮอล์อย่างหนักยื่นเข้าไปในตู้โชว์และหยิบมันออกมา

ซานเดอร์เดินกระดกขวดไวน์สมบัติล่ำค่าทางจิตใจสำหรับคนในไร่องุ่นกลับเข้าห้องนอน เขาร้องร่ำกับความมึนเมาจนหลับไปอีกครั้ง