สุดสวาท

Chapter 1 ยั่ว...รัก (2)

Chapter 1

ยั่ว...รัก (2)

"เค้ก...จะ...ทำ..อะไร"

ถามเสียงสั่นและเบาหวิวจนเกือบขาดหาย...ยามมือนุ่มกุมความแข็งขึงร้อนผ่าวเอาไว้จนเต็มมือ สะโพกแกร่งแอ่นหยัดเมื่อลิ้นเล็กอุ่นซ่านกำลังออกอาการซุกซนก่อกวนให้เขาอารมณ์กระเจิด กระเจิงจนกู่ไม่กลับ ตวัดลองลิ้มชิมท่อนเนื้ออุ่นๆ ที่แข็งขึงสู้มือ

"ให้เค้กช่วย...นะคะ..."

เสียงกระซิบนั้นดังอยู่ใต้ผ้าห่มผืนนุ่ม ในขณะที่คนฟังใจเต้นแรงสั่นระรัว...เขาไม่อาจควบคุมตัวเองได้เลย หฃ่อนทำเอาเรี่ยวแรงขาดหายจนนอนนิ่งอย่างยอมจำนน

"เค้ก...อย่า...อย่าซน"

"อืม..."

เสียงหวานครางฮืออยู่ในลำคอ หล่อนหาได้หยุดตามคำอ้อนวอนเสียงกระเส่าของคนที่นอนแผ่ร่างอยู่บนเตียงกว้างอย่างไร้เรี่ยวแรงเพราะอุ้งปากนุ่มของเธอ

"เค้ก...พะ...พอ...ก่อน"

อุ้งมือแกร่งขยุ้มลงบนเส้นผมนุ่มพร้อมแอ่นหยัดสะโพกขึ้นหา จากเสียงเข้มแปรเปลี่ยนเป็นสั่นพร่าเบาหวิว...หล่อนกำลังทำให้เขาตบะแตกไม่อาจควบคุมความรู้สึกเอาไว้ได้อีกต่อไป

“เค้ก...อย่า...อูววว”

เสียงกระเส่าสั่นพร่าเมื่ออุ้งปากนุ่มครอบครองความแข็งขึงแล้วรูดลงจนสุดลำรัก มาพร้อมลิ้นนุ่มที่ตวัดดูดดึงแรงๆ เพื่อกระตุ้นความกระสันให้แล่นพล่านไปทั้งร่าง เสียงครางดังแข่งกับเสียงสายฝนพร่างพรมที่ด้านนอก ฟังแยกไม่ออกว่าคนในบ้านหลังกะทัดรัดกำลังทำกิจกรรมอะไรกันลนเตียงนอน

“เค้ก...อา...ดูด...แรงๆ”

หญิงสาวลอบยิ้มเมื่อฝ่ามือแกร่งกดศีรษะของตนเอาไว้ไม่ยอมให้ขยับหนี ท่าทีของเขาดูทรมานจากการรุกเร้าด้วยอุ้งปากร้อนเสียงเบาหวิวที่สั่งฟังดูสั่นพร่าตามแรงอารมณ์ จนหล่อนเองก็ไม่อาจหยุดมอบความสุขให้เขาได้เช่นกัน

“อาตุลย์ขา...เค้กมีความสุขที่สุดที่ทำให้อาตุลย์มีความสุขในค่ำคืนนี้”

“อืม...อาก็...อูยยย”

“ใกล้หรือยังคะ”

"อู้ววว...เค้ก..."

ชายหนุ่มครางอู้พร้อมกายที่กระตุกสั่นเกร็งจากความรู้สึกสุขล้ำที่แล่นพล่านมากระจุกรวมกันที่กลางกาย ความลืมตัวทำให้เขารั้งเจ้าหล่อนให้ขยับขึ้นหา...ลองลิ้มชิมรสชาติตัวเองผ่านเรียวลิ้นร้อนเร่าและริมฝีปากร้อนที่บดขยี้กลีบปากสีสดด้วยสัมผัสดุดัน...อา...มันคือความหวามหวานแสนประหลาดที่เขาได้รับจากหล่อน...คนที่พยายามบอกตัวเองทุกลมหายใจเข้าออกว่าห้ามคิดอะไรเกินเลย

หลังวินาทีสุขสมผ่านพ้นสติก็คืนกลับ...ชายหนุ่มพลิกร่างของหล่อนให้ลงไปอยู่ใต้ล่าง สีหน้าและแววตาฉายถึงความงุนงงผสานตกตะลึงกับเรื่องที่เกิดขึ้น มือแกร่งแกะท่อนแขนที่เกี่ยวรั้งลำคอของตนเอาไว้ให้ออกห่าง ก่อนจะจัดการกับกางเกงของตนให้เรียบร้อย ผลุนผลันลงจากเตียงราวถูกไฟลน

'ไอ้ตุลย์...นี่มึง...ทำอะไรลงไป! '

ร่างสูงเดินพล่านไปมาด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ประเดประดัง ก่อนแววตาดุๆ จะตวัดมองคนที่นอนอมยิ้มอยู่บนเตียงเสมือนว่าหล่อนทำความผิดขั้นรุนแรง

"เค้ก! ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก เข้าใจมั้ย! "

"แต่อาตุลย์ก็ชอบ..."

"ไม่! ไม่ได้ชอบ แต่...แต่มันควบคุมตัวเองไม่ได้ ผู้ชายนะ ไม่ใช่พระอิฐพระปูน! "

เสียงเข้มรีบแทรกทั้งที่อีกฝ่ายยังพูดไม่จบ...ก็เจอแบบนี้ใครเล่าจะทานไหว เขาคือผู้ชายที่ยังละกิเลสไม่ได้ นั่นคือสิ่งที่อยากตะโกนใส่หน้าหล่อนเหลือเกิน

"ขอโทษค่ะ...เค้กแค่อยากทำให้อาตุลย์มีความสุข ทำไมต้องดุขนาดนี้ด้วยคะ"

นั่นคือความจริงในใจไม่ซ่อนเร้น หล่อนหลุบตาหนีตีหน้าเศร้าอยู่บนเตียง นั่นยิ่งทำให้คนมองหัวใจอ่อนยวบขึ้นมาโดยพลัน หากแต่เขารีบกลบเกลื่อนด้วยน้ำเสียงเข้มๆ เพื่อไม่ให้หล่อนจับได้

"เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ขอให้มันเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้าย และจะต้องไม่มีใครรู้เรื่องนี้ เข้าใจมั้ย! "

เขาถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะเดินมาคว้าหมอนแล้วโยนไปบนพื้น...คืนนี้เขาจะนอนข้างล่างเพื่อป้องกันสัมพันธ์ที่อาจเลยเถิดไปมากกว่านี้ ส่วนเตียงนอนนุ่มๆ เขาจะยกให้หล่อนได้ครอบครองพื้นที่เพียงลำพัง

'ถ้าพี่เมษรู้เรื่องนี้...เราจะเอาหน้าที่ไหนไปมองหน้าคนทั้งบ้าน'

เขาหมายถึงพี่ชายที่เป็นบิดาบุญธรรมของสองสาว พี่ชายของเขาไม่มีลูกจึงรับสองสาวฝาแฝดมาเลี้ยงประหนึ่งลูกแท้ๆ ตั้งแต่อายุได้เพียงห้าขวบ ความผูกพันระหว่างเขากับหลานสาวนอกไส้จึงมีมาอย่างยาวนาน และเขาไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งมทนาลัยจะแสดงถึงความจริงในใจว่าคิดเช่นไรกับตน...มันยากเหลือเกินกว่าจะข่มตานอนให้หลับ กลัวความลับในค่ำคืนนี้จะรั่วไปถึงหูคนอื่นในครอบครัว เขาไม่อยากให้คนนินทาว่าคิดไม่ซื่อจับหลานสาวตัวเองทำเมีย

+++++

ในยามเช้าตรู่ที่มทนาลัยยังไม่ตื่นขึ้นมา ตรัยคุณเดินออกมาจากบ้านพักในชุดกีฬาพร้อมสำหรับการไปปั่นจักรยานเพื่อออกกำลัง...ในเส้นทางเล็กๆ ที่ทอดยาวตัดผ่านสวนผลไม้ ชายหนุ่มปั่นจักรยานไปตามทางดินเพื่อมุ่งหน้าออกสู่ถนนสายหลัก ตัดเข้าเส้นเฉลิมบูรพาชลธิตเลียบชายทะเล จุดหมายปลายทางของเขาในวันนี้คือเนินนางพญาที่ไม่เคยร้างลาจากผู้คน

'ครีม...'

เขาชะลอความเร็วเมื่อปั่นมาทันมุกตาภาที่ตื่นแต่เช้ามาปั่นจักรยานเช่นเดียวกัน เพียงแค่เห็นด้านหลังของเจ้าหล่อน จู่ๆ เรื่องเมื่อคืนก็แวบเข้ามาในหัวอย่างไม่ตั้งใจ และน่าแปลก...เขากลับไม่กล้าเผชิญหน้ามุกตาภาขึ้นมาเสียดื้อๆ ทั้งที่หล่อนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อคืนมทนาลัยทำอะไรลงไป โดยที่เขาเองก็ไม่อาจทัดทานความต้องการที่ปะทุขึ้นมาได้

เสียงคล้ายมีคนตามหลังทำให้มุกตาภาหันมอง...ตรัยคุณแค่นยิ้มปร่าแปร่ง ปั้นสีหน้าให้ปกติกลบเกลื่อนความลับในใจ

"วันนี้จะไปถึงไหนคะ"

"ไปไกลหน่อย...ว่าจะไปปั่นแถวๆ ชายทะเลน่ะ"

"ครีมจะไปเนินนางพญา ไปด้วยกันมั้ยคะ"

นั่นมันแผนของเขา...คิดพลางคลี่ยิ้มกลับไปให้คนที่ปั่นจักรยานตีคู่กันมา

"เลียนแบบอาเหรอเราน่ะ"

"อ้าว...เหรอคะ ไม่คิดว่าอาตุลย์ก็จะไปเหมือนกัน"

เสียงหัวเราะเล็กๆ ดังประสานเมื่อได้รู้ว่าต่างมีเป้าหมายเดียวกัน นั่นคือความบังเอิญที่ไม่ได้นัดหมายกันมาก่อนด้วยซ้ำ เมื่อไปด้วยกันตรัยคุณจึงให้มุกตาภาปั่นนำหน้า เพราะเขาจะช่วยระวังความปลอดภัยอยู่ข้างหลัง ยามที่สายตาคมกล้าไล่มองไปยังเส้นผมที่มัดเป็นหางม้าเคลียอยู่กลางแผ่นหลัง หัวใจของเขาร้องบอก...รักและเอ็นดูหล่อนประหนึ่งหลานสาวแท้ๆ ที่ไม่เคยคิดอะไรเกินเลยสักเศษเสี้ยวของใจ