พระตำหนักฮองเฮา
“ปัง!” เสียงฝ่ามือกระหน่ำลงบนโต๊ะที่วางอยู่หน้าพระพักตร์ด้วยความเกรี้ยวกราด ท่ามกลางสายพระเนตรของเว่ยฮองเฮาทรงทอดพระ-เนตรอย่างสงบนิ่งโดยไม่รู้ร้อนรู้หนาวแม้แต่น้อย
“เหตุใดพระนางจึงปล่อยเวลาให้ล่วงเลยมาจนถึงขนาดนี้ จนจ้าวเทียนอี้กลับมาถึงฉางอานและแสดงป้ายอาญาสิทธิ์ไปทุกที่ ซ้ำร้ายยังเข้าไปตรวจสอบและร่วมหารือกับหมอหลวงเพื่อทำการรักษาฝ่าบาท บอกแล้วใช่ไหมว่าให้รีบจัดการมัวรั้งรออะไรอีก!” เว่ยเฟยหลงตวาดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์
“ท่านพ่อ! เหตุใดคิดว่าข้าจะไม่ทำตามคำสั่งเพียงแต่กำลังหาโอกาสดีๆ ที่จะแฝงตัวยาพิษเพื่อมิให้ผิดสังเกตและเป็นไปอย่างแนบ เนียน ท่านล่วงรู้หรือไม่บรรดาหมอหลวงพวกนั้นหากมีตัวยาใดที่มิได้จัดหามานั้นต่างล่วงรู้ทั้งสิ้นแม้แต่กลิ่นที่เปลี่ยนไปยังล่วงรู้ได้ ข้าจึงยังไม่มีโอกาสที่จะลงมือแต่กำลังรอเวลาที่สบโอกาสอยู่ตลอดเวลา” ฮองเฮาสาวรับสั่งพร้อมปลายสายพระเนตรจับอยู่ท
