ดอกเข็มริมทิวสน

ตอนที่ 1 ฝากหัวใจไว้กับสน

ตอนที่ 1 ฝากหัวใจไว้กับสน

“คุณท่านคะ มีคนมาเยี่ยมค่ะ” ป้าเสียง แม่บ้านคนเก่าแก่เข้ามาในห้องนอนของ ‘ประจักร’ เจ้านายวัยสี่สิบหก ตอนนี้ประจักรป่วยด้วยโรคร้าย แต่เขาไม่ได้บอกใครให้รับรู้ นอกจากอาการป่วยของตัวเองที่เริ่มทรุด ยังมีกิจการใหญ่โตของเขาที่กำลังจะล้มละลาย ความหวังสุดท้ายของคนที่นอนป่วยตอนนี้ไม่ใช่การหายจากอาการป่วย แต่คือใครสักคนที่จะดูแลลูกสาวของเขาต่อจากนี้

ดอกเข็ม ลูกสาวคนเดียวของเขาในวัยสิบแปดปี เขาเลี้ยงลูกสาวคนนี้มาตั้งแต่แม่ของเธอตายจากไป เลี้ยงดูอย่างทะนุถนอม ทำให้เธอกลายเป็นเด็กที่เอาแต่ใจ  ความตายกำลังจะมาเยือนจึงกลัวว่าลูกสาวจะลำบาก

“สวัสดีครับพี่ประจักร ผมกลับจากอเมริกาก็รีบมาหาพี่เลย” อริเมท หรือ ทิวสน ชายหนุ่มวัยสามสิบสองพูดตามความจริง หลังจากที่เขาลงเครื่องก็มุ่งตรงมาหาเพื่อนรุ่นพี่เป็นคนแรก

เพราะเขาได้รับข้อความสำคัญ ‘มาหาพี่ก่อนตายหน่อยนะ ถ้านายกลับมา’ เจอข้อความแบบนี้แล้วเขาจะรอช้าได้อย่างไร งานที่ทำอยู่เป็นต้องสะสางให้เสร็จโดยเร็ว ก่อนที่เขาจะเดินทางกลับประเทศไทยในทันที

ประจักรคือเพื่อนรุ่นพี่ที่มีบุญคุณกับเขาล้นพ้น จำได้ถึงการทำธุรกิจครั้งแรกได้รับความช่วยเหลือจากเขามากมาย ความมีน้ำใจของประจักรและประสบการณ์ในการทำงาน สอนให้เขาเป็นนักธุรกิจพันล้านในตอนนี้

แต่ตอนนี้ประจักรที่เคยรุ่งเรืองกำลังมีปัญหา เมื่ออริเมทล่วงรู้ว่าภายในบริษัทของเขามีการฉ้อโกง บวกกับสุขภาพของชายรุ่นพี่ที่กำลังทรุดตัวตลอด

“ฉันดีใจเหลือเกินที่แกมาหาฉัน” ประจักรใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย เพราะหากเขามาในวันพรุ่งนี้ก็คงไม่พบเขาในขณะที่มีลมหายใจแน่ คืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่เขาจะขอมีชีวิตอยู่ต่อไป

“ผมลงเครื่องก็รีบมาหาพี่ก่อนเลย...”

“เสียง...” ประจักรหันไปหาแม่บ้านวัยกลางคนที่ยืนอยู่มุมห้อง “ออกไปก่อน ถ้าคุณหนูกลับมาให้เขามาหาฉันด้วย”

“ค่ะ คุณท่าน” แม่บ้านรับคำก่อนที่จะเดินออกไปเงียบ ๆ เธอเป็นแม่บ้านคนเก่าแก่ที่เลี้ยงดอกเข็มตั้งแต่เกิด ประจักรจึงมั่นใจว่าอย่างน้อยจะมีเสียงหนึ่งคนที่ไม่ทิ้งดอกเข็มไปไหน

“ไอ้สน ฉันอยากจะขอร้องอะไรแกบางอย่าง  รับปากฉันได้ไหม” คนนอนป่วยไม่รอช้า เวลาของเขาเหลือน้อยแล้ว เขารู้จักชายหนุ่มคนนี้มานานหลายปี ทั้งพื้นฐานจิตใจและนิสัย ชายหนุ่มคนนี้เป็นคนดี 

“เรื่องอะไรครับ พี่บอกผมได้เลย ถ้าผมทำได้ผมต้องทำให้พี่แน่” อริเมทพูดพร้อมกับจับมือคนป่วยที่ซีดเซียว  ขยับตัวเข้าไปใกล้ด้วยเสียงนั้นเบาบางจนฟังยาก

“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น แกจะช่วยดูแลลูกสาวของฉันได้ไหม”

“ดอกเข็มเหรอครับ” อริเมทจำได้  ครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีก่อนเขาเคยเจอเธอ ตอนนั้นยังเป็นเด็กอายุสิบสองปีได้  แต่สิ่งที่เขาจดจำได้ไม่ใช่หน้าตา แต่คือความเอาแต่ใจ

ภาพวันเก่าของเด็กหญิงดอกเข็มที่เอาของใช้ปาใส่แม่บ้าน ร้องโวยวายที่ถูกขัดใจไม่ได้อาหารที่อยากกิน ไม่ว่าแม่บ้านจะอธิบายแค่ไหนว่าพยายามไปหาซื้อแล้ว แต่มันไม่มี เธอก็ไม่รับฟัง จนชายรุ่นพี่ของเขาต้องพาขับรถออกไปทานอาหารข้างนอกทั้งที่กลับเข้ามาเหนื่อย ๆ

“ใช่ ถึงดอกเข็มจะเอาแต่ใจไปบ้าง แต่ดอกเข็มเป็นเด็กที่จิตใจดีนะ พี่ขอร้อง...ช่วยพี่ครั้งสุดท้ายหน่อยนะ”

“พี่พูดอะไรแบบนั้นครับ ผมเชื่อว่าพี่จะต้องหาย ผมกำลังหาหมอที่ฝีมือดี และตอนนี้ก็ได้..”

“พี่ขอร้อง ฮึก...” ประจักรพูดตัดบทด้วยเสียงเครือ มีแรงสะอื้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกทางหางตา มันทำให้หัวใจชายหนุ่มที่พยายามเปลี่ยนเรื่องหล่นจากที่สูง “พี่ขอร้องนะ..”

ก๊อก!!! ก๊อก!!!

“คุณพ่อเข็มกลับมาแล้วค่ะ”

เสียงสดใสพร้อมกับร่างกายเด็กหญิงในชุดนักเรียนสีขาวเปิดประตูเข้ามาในห้อง สายตาของเด็กหญิงมองไปยังชายหนุ่มที่กำลังจับจ้องมองเธอเช่นกัน แต่ความรู้สึกของกันและกันกลับแตกต่าง

ดอกเข็มจำไม่ได้ว่าชายคนนี้เป็นใคร  เธอไม่เคยเห็นหน้าและรู้มาก่อนว่าเป็นญาติคนไหนของพ่อ หลังจากที่พ่อล้มป่วยก็มีญาติมิตรมากมายมาเยี่ยม จนช่วงหลัง ๆ ที่ไม่ค่อยมีใครมาเยี่ยมแล้ว

แต่ความรู้สึกของอริเมทแตกต่าง เพียงสายตาได้เห็นใบหน้าของเด็กสาวก็รู้สึกใจวูบไหวเสียอย่างนั้น เด็กเอาแต่ใจเมื่อหลายปีก่อนโตขึ้นมาเป็นสาวที่สวยหมดจด เขาจับจ้องมองเธอที่เดินเข้ามายืนข้างเตียงของพ่อข้างกายเขา เธอชายตามองเขาเล็กน้อยแต่ก็ไม่ทักทายเขาอยู่ดี

“ดอกเข็ม ไหว้อาทิวสนสิลูก จำได้ไหม”

“สวัสดีค่ะ” ดอกเข็มไหว้แบบไม่ใส่ใจ เธอจำไม่ได้ และเธอก็ไม่เคยพยายามจำใครในชีวิตอยู่แล้ว เพราะในบรรดาญาติก็ไม่มีใครรักเธอ มีแต่คนต่อว่าที่เธอนิสัยไม่ดี “เข็มจำไม่ได้หรอกค่ะ และก็ไม่รู้จะจำไปทำไม”

“อย่าพูดแบบนี้ ไหนบอกกับพ่อว่าจะเป็นเด็กดี เพื่อให้พ่อหายป่วย”

“ก็เข็มจำไม่ได้นี่คะพ่อ พ่อมีญาติเยอะแยะ แล้วก็ไม่มีใครชอบเข็ม มีแต่พ่อคนเดียวที่รักเข็ม” เด็กสาวพูดอย่างออดอ้อน ทุกวันหลังจากเลิกเรียนเธอจะต้องเข้ามาคุยกับพ่อ เอาการบ้านและงานที่ต้องทำมาอยู่กับพ่อ จนเจียนจะเข้านอนจึงได้กลับไปห้องของตัวเอง

อริเมทมองเด็กสาวผิดไปจากเมื่อก่อน เขาไม่รู้มาก่อนว่าเด็กเอาแต่ใจจะมีมุมน่ารักและออดอ้อน เธอก็ดูเป็นเด็กน่ารักและจิตใจดีอย่างที่เพื่อนรุ่นพี่ได้บอกไว้ อีกทั้งยังดูมีความน่าสงสารจากคำที่พูดว่า ‘ไม่มีใครชอบเข็ม’

“ทำไมคุณพ่อร้องไห้คะ คุณพ่อเจ็บตาเหรอ ให้เข็มโทรตามคุณหมอไหมคะ” ดอกเข็มหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวในกระเป๋ากระโปรงมาเช็ดน้ำตาให้กับพ่อ ภาพที่เห็นทำให้หัวใจของอริเมทอบอุ่นยิ่งนัก

“ไม่ต้องหรอกลูก พ่อแค่แสบตาเล็กน้อย เดี๋ยวหนูไปแต่งตัวนะ แล้วช่วยไปกับอาทิวสน ไปซื้อชุดสวย ๆ ให้พ่อสักชุด  พ่ออยากใส่เสื้อผ้าที่ลูกสาวซื้อให้” คนพูดเปรยตาเป็นการขอร้องไปยังชายหนุ่มที่เพิ่งเดินทางกลับมา เขารู้ว่าชายหนุ่มจะไม่ปฏิเสธ เขาเพียงอยากให้อริเมทได้เห็นมุมหนึ่งที่น่ารักของลูกสาว และหวังให้ดูแลต่อจากตน

“แต่เข็มไปเองก็ได้ ไม่เห็นต้องไปกับ...เอ่อ...อาทิวสน”

“เพราะอาอยากจะซื้อให้กับคุณพ่อพอดี” อริเมทถือเป็นโอกาสที่จะพูด เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่เขาคิดว่าได้เห็นเนื้อแท้ของเด็กคนนี้แล้ว “เมื่อกี้อาได้ยินว่า จะเป็นเด็กดีให้คุณพ่อหาย การเชื่อฟังถือเป็นเด็กดีนะ”

“.....” ดอกเข็มหันมาทำตาเขียวใส่ เธอไม่ชอบใครทั้งนั้นที่มาสั่งเธอ คนเดียวที่เธอจะฟังคือพ่อ

แต่คนมองอย่างอริเมทกลับรู้สึกว่าดวงตานั้นน่ารัก ดวงตาของเธอไม่เหมือนดวงตาของเด็กเอาแต่ใจวันเก่าที่เขาเคยมองเห็น

“ดอกเข็ม อย่ามองคุณอาแบบนั้น หนูเป็นเด็กนะ” ประจักรปรามลูกสาว

“ค่ะ เข็มจะไม่ทำ เข็มไปแต่งตัวก่อนนะคะ” เด็กสาวออกจะไม่พอใจ แต่เธอก็พาร่างกายของตัวเองไปหอมแก้มคนเป็นพ่อที่นอนบนเตียง หมุนตัวหมายจะเดินออกไปจากห้อง แต่กระนั้นก็ไม่วายจะค้อนวงโตให้กับชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้

‘นายทำให้ฉันโดนคุณพ่อดุ’ เด็กสาวคิดในใจ พาร่างกายออกไปจากห้องด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

ประจักรมองเห็นรอยยิ้มเล็ก ๆ จากใบหน้าอริเมท เพียงเท่านี้ความหวังเล็ก ๆ ของคนใกล้ตายก็มีแสงสว่างขึ้นมา

“สน! รับปากพี่นะ พี่ขอร้อง ดอกเข็มไม่มีใครแล้วจริง ๆ” ประจักรถามสิ่งที่ตนเองต้องการอีกครั้ง 

ความหนักใจกลับเข้ามาในอกอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดูจะเบาบางกว่าเดิมเมื่อชายหนุ่มคิดไปถึงใบหน้าของเด็กสาว ยิ่งคราวที่หันมาค้อนวงโตใส่ยิ่งทำให้เขาเกิดรอยยิ้มในใจเสียได้

“ครับ ผมจะดูแลดอกเข็มแทนพี่เอง พี่ไม่ต้องเป็นห่วง รักษาสุขภาพตัวเองนะครับ”

“ขอบใจนะ ขอบใจจริง ๆ แค่นี้พี่ก็นอนตายตาหลับแล้ว”

“อย่าพูดแบบนั้นสิครับ มันต้องรักษาหายแน่!” อริเมทพยายามปลอบใจ ทั้งที่พอจะรู้มาบ้างว่าเวลาของประจักรเหลือน้อยเต็มทน

เมื่อได้สิ่งที่ตนเองหมายมาดประจักรก็พาชายหนุ่มพูดเรื่องอื่น ตอนนี้เขาสบายใจแล้ว หลังความตายของเขาลูกสาวจะยังมีคนดีอย่างอริเมทคอยปกป้อง

ผ่านไปราวสามสิบนาทีดอกเข็มก็กลับมาที่ห้องนอนของพ่ออีกครั้ง เธอกลับมาในชุดเอี๊ยมกระโปรงคลุมเข่าสีฟ้า เสื้อตัวในสีขาวสะอาดตา กระเป๋าสะพายข้างสีขาว มองจากสายตาของอริเมทแล้วเธอเป็นคนชอบสีขาว รักความสะอาด และเจ้าระเบียบ

“เข็มเสร็จแล้วค่ะคุณอา!” เธอพูดบอกด้วยความไม่พอใจเท่าไหร่ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงต้องให้เธอไปกับผู้ชายคนนี้ เขาถือเป็นชายแปลกหน้าสำหรับเธอ แต่ดูเป็นคนที่พ่อไว้ใจซะอย่างนั้น

“งั้นผมไปก่อนนะครับพี่ แล้วจะพาดอกเข็มมาส่ง”

“ขอบใจมากนะสน พี่ขอบใจนายจริง ๆ” ประจักรหมายถึงเรื่องที่ชายหนุ่มยอมรับปากเรื่องที่ขอ

“เดี๋ยวเข็มจะรีบกลับนะคะคุณพ่อ เข็มจะเลือกชุดที่สวยที่สุดในโลกเลยมาให้คุณพ่อ เอาสีที่พ่อชอบ เอาทุกอย่างที่พ่อชอบเลย” ดอกเข็มเข้าไปกอดชายที่นอนป่วย เธอจะแสดงความรักกับพ่อเสมอ ตั้งแต่เกิดจนโตเธอรู้ดีว่าพ่อรักเธอมากที่สุด เข้าใจเธอมากที่สุด

“พ่อรักลูกนะ”

“เข็มก็รักพ่อค่ะ”

สองพ่อลูกบอกรักกันอย่างน่ารัก เป็นการแสดงความรักที่ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่ามีคนแอบบันทึกภาพเอาไว้ด้านหลัง เขารู้สึกว่ามันเป็นภาพที่น่าประทับใจ