ความลับของCEOสาว

แก้ว(ไม่)ใส

พารัมลงแข่งรถทันเวลาแต่ได้เพียงที่สามของการแข่งขัน นั้นทำให้เขาไม่สบอารมณ์มาก คนหัวเสียกลับเข้าห้องแต่งตัวเปลี่ยนชุดเสร็จก็จะตรงดิ่งไปที่รถดูคาติของตนทันทีเขายังคงใส่หมกกันน็อคเต็มใบตลอดเวลาไม่ยอมเปิดเผยใบหน้าของตนเพราะไม่อยากให้ใครจำได้ และในการแข่งรถนั้นเขาก็ใช้ชื่อปลอมลงแข่งเช่นกัน ร่างสูงเดินกำลังจะถึงที่จอดรถของตัวเองก็พบกับเจนิสาในบทบาทของแก้วใสที่กำลังถูกดาวประดับในคราบของหญิงสูงวัยกำลังยืนจ่ายค่าแรงกันอยู่และเหมือนว่าทั้งคู่กับลงมีปากเสียงกันด้วย

''เจ้คะ ไหนว่าจะให้ห้าร้อยไง ทำไมให้แค่สองร้อยล่ะคะ!!!!''แก้วใสเอ่ยถามนายจ้างที่ยืนถือเงินปึกใหญ่อยู่ตรงหน้า

''ได้สองร้อยก็บุญหัวแกแล้ว ทำอะไรเป็นบ้างจะเอาห้าร้อยน่ะห๊ะ เง้อง่ะเซ่อซ่าเดินชนลูกค้าจนชุดเลอะเทอขนาดนั้นเดียวฉันต้องไปจ่ายค่าซักชุดให้สนามเขาอีก ไสหัวไปเลยนะแล้วต่อไปนี้ไมต้องมาทำงานที่นี้อีก ฉันไล่แกออก!!!!''

''แต่หนูทำงานตั้งแต่เช้าเลยนะคะจนตอนนี้ก็เที่ยงคืนแล้ว ชุดนั้นเดียวหนูซักให้ก็ได้ค่ะ เจ้อย่าหักค่าแรงหนูเลยนะคะ เงินสามร้อยนั้นสำคัญกับหนูมาก หนูจำเป็นต้องใช้มันจริงๆ อึกๆ ฮื้อๆ''แก้วใสบีบน้ำตาร้องไห้คร่ำครวญอย่างน่าสงสาร หญิงสาวคุกเข่ากอดขานายจ้างแน่ ภาพตรงหน้าทำให้พารัมที่ทั้งหัวเสียจากการแข่งรถและไม่ชอบความหยาบคายไร้มนุษยธรรมเกิดอารมณ์โทสะทันที

''โอ๊ยอีแก้วใส อีเด็กเวร อีน่าลำคาญปล่อยขากูเลยนะ ปล่อยสิ ไสหัวมึงออกไป!!!!''หญิงสูงวัยตวาดลั้นทั้งก่นด่าและเริ่มจะลงมือทุบตีลูกน้อง

''มันจะเกินไปแล้วนะ หยุด!!!!''พารัมพุ่งเข้าไปดึงแก้วใสลุกขึ้นกระชากเข้าไปหลบด้านหลัง ร่างสูงภายใต้หมวกกันน็อคยืนประจันหน้ากับนายจ้างโหด

''เอาค่าแรงของเธอวันนี้มา เอามา!!!''พารัมเสียงดัง

''ทะ ทำไมฉันต้องให้ล่ะในเมื่อนังเด็กนั้นมันทำงานไม่เรื่อง!!!''ดาวประดับในบทนายจ้างโหดยังเล่นบทของเธอต่อไป

''ก็ถ้าไม่ให้ฉันจะจับเธอยัดเข้าตารางฐานใช้แรงงานผิดกฏหมายในคืนนี้เลย!!!!''พารัมไม่พูดเปล่าเขาดึงคอเสื้อดาวประดับเข้าไปหาอย่างเอาเรื่อง ท่าทางพารัมดูน่ากลัวมาก

''โอ๊ย อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันกลัวแล้ว เอาไปเลย มากกว่าห้าร้อยก็เอาไปเลยเอาไปสิ รับไป!!!!''เจ้านายโหดรีบส่งเงินให้พารัมทันที ก่อนจะรีบวิ่งหนีหายไปอย่างรวดเร็ว เหลือทิ้งไว้แต่พารัมผู้ถูกละครฉากใหญ่ตบตากับเจนิสาในบทแก้วใสที่กำกับการแสดงและลงเล่นบทนี้เอง หญิงสาวเอาแต่ร้องไห้อยู่หลังของชายหนุ่ม

''นี้หยุดร้องไม่เป็นไรแล้ว นี้เงินของเธอรับไปสิ!!!''เขาหันหน้าที่บนหัวยังมีหมวกกันน็อคสีดำเต็มใบแต่เปิดกระจกขึ้นไปพูดกับเธอที่เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด ร่างบ่งสั่นเทิ่มราวกับลูกแมวตัวน้อยๆที่กำลังเสียขวัญ

''อึกๆ ฮื้อๆ ขอบคุณ ขอบคุณนะคะ ขอบคุณมากๆเลย ฮื้อๆ''

''ได้เงินแล้วก็หยุดร้องไห้ซะ กลับบ้านได้แล้ว''พารัมเอ่ยพร้อมกับยัดเงินใส่มือเธอและจะเดินจากไป แต่เสียงที่ยังคงร้องไห้ของหญิงสาวทำให้เขาอดจะหันกลับไปมองไม่ได้ เขาพบว่าเธอกำลังย่อตัวเก็บบางอย่างที่ตกอยู่บนพื้นก่อนหน้าและเขาไม่ทันสังเกตุ

''นั้นเธอทำอะไร!!!!''พารัมเดินกลับไปหาแก้วใสอีกรอบเมื่อเข้ามาใกล้ถึงรู้ว่าสิ่งที่เก็บอยู่คือขวดน้ำเปล่าที่ถูกทำให้แบนและบีบจนเล็กลงแล้ว

''อึกๆฮื้อๆ ขวดพวกนี้หนูจะเอาไปขายค่ะ เดียวหนูเก็บหมดก็จะกลับแล้วค่ะ!!!''เธอยังคงร้องไห้และเก็บขสดพลาสติกเหล่านั้นใส่ถุงต่อไป พารันถอนหายใจออกมาอย่างหนัก

''ไม่ต้องเก็บแล้วลุกขึ้นเถอะ เธอจะเอาไปขายใช่ไหมฉันซื้อเองขวดพวกนั้นน่ะ ลุกเถอะ''เขาเอ่ยพร้อมกับล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นเงินจำหนวนหนึ่งให้คนที่ยังคงเก็บขวดใส่ถุง

''ไม่ค่ะ ขอบคุณมากแต่ฉันรับไว้ไม่ได้ มันเยอะเกินไปค่ะ อีกอย่างขวดพวกนี้มันไม่ได้มีค่าอะไรสำหรับคุณ ขอบคุณมากๆสำหรับเรื่องวันนี้นะคะ หนูจะกลับแล้วค่ะ ขอบคุณอีกครั้ง สวัสดีค่ะ''แก้วใส่พูดจบก็ลุกขึ้นยกมือไหว้คนตรงหน้า พร้อมกับหอบหิ้วถุงใบใหญ่ที่เต็มไปด้วยขวดพลาสติกเดินออกไป

''แล้วนั้นเธอจะกลับยังไง ถ้าไม่รับเงินนี้เดียวฉันไปส่งก็ได้''ในที่สุดสิ่งที่เจนิสาลงทุนไปทั้งหมดก็ได้ผล หญิงสาวหันกลับมามองเขาด้วยแววตาที่ยังคงเอ่อไปด้วยน้ำตา

''ขอบคุณค่ะแต่บ้านหนูไกลคุณไปส่งหนูที่ป้ายรถเมย์ตรงปากทางนี้ก็พอค่ะ'' เธอเอ่ยอย่างไว้ท่าที

''จะไกลแค่ไหนก็ไม่เกินความสามารถฉันหรอก''เขาพูดจบก็เดินนำไปครอมรถดูคาติสีดำราคาแพง

''ขึ้นมาสิ ขึ้นมาเถอะฉันไม่ใช่คนไม่ดีหรอก''เขาพูดจบก็สตารท์เครื่องยนต์จนดังกระหึ่ม หญิงสาวมีท่าทีลังเลแต่ก็ยอมขึ้นไป มือเล็กข้างหนึ่งถือถุงใส่ที่เต็มไปด้วยขวดพลาสติก

''ฉันไม่มีหมวกสำหรับคนซ้อนถ้าเธอกลัวก็กอดเอวฉันแน่นๆแล้วกัน ฉันอนุญาติ'' พูดจบเขาก็ค่อยๆออกตัวรถไปช้าๆ ร่างเล็กด่านหลังก็ค่อยๆแนบหน้าลงซบบนแผ่นหลังกว้างและมือข้างหนึ่งกอดเอวพารัวไว้จนแน่น

'หมอนี้ก็ไม่ได้แย่แหะ'เจนิสาในบทของแก้มใสคิดในใจ เธอกอดเอวเขาไปพร้อมคิดถึงแผ่นการขั้นต่อไปของตัวเอง

แต่เพราะเธอไม่ได้ใช้ชีวิตที่ดูธรรมดาแบบนี้มานานพอได้มาขี่รถรับลมแบบนี้ทำให้เจนนิสารู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก เพราะตลอดสิบกว่าปีมานี้เธอเอาแต่ทำงานจนไม่ได้ไปเที่ยวพักผ่อนหรือใช้ชีวิตแบบคนอื่นๆเลย เวลาที่ผ่อนคลายที่สุดของเธอคงจะเป็นบนเตียงกับหนุ่มบาร์โฮทส์หรือไม่ก็ ''ลีรอยส์''หุ่นยนต์หนุ่มตัวโปรดของเธอนั้นแหละ หุ่นยตนต์ที่เสมือนคนจริงๆป่านนี้คงกำลังรอเธอกลับไปหาอยู่ แต่คืนนี้เธอคงจะไม่กลับไปเพ้นเฮาท์ส่วนตัวเพราะเธอได้ลงเล่นเกมส์ใหญ่ด้วยตัวเองแล้ว และเหมือนว่าโชคชะตาจะเป็นใจให้เธอซะด้วย เพราะก่อนจะถึงบ้านที่เธอจัดฉากขึ้นมาก็เกิดฝนตกลงมาอย่างหนัก รถดูคาติคันใหญลัดเลาtไปตามทางที่หญิงสาวบอกว่าอีกไม่ไกลจะถึงบ้านเธอ คนทั้งคู่ต่างเปียกไปด้วยน้ำฝน

''เข้าไปหลบฝนในบ้านก่อนนะคะฝนซาแล้วค่อยกลับก็ได้เดียวฉันไปเอาชุดมาให้เปลี่ยนค่ะ''แก้วใสพูดไปหนาวสั่นไปเพราะความเย็นของน้ำฝนที่เปียกชุ่มไปทั้งตัว

''เธอรีบไปจัดการตัวเองก่อนเถอะแล้วค่อยเอาชุดมาให้ฉัน''ชายหนุ่มบอกด้วยความเป็นห่วงเพราะดูหญิงสาวจะหนาวมาก แก้วใสพยักหน้าก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องของตัวเองไปส่วนพารัมก็ยังคงยืนตัวเปียกฝนรอที่ชาญบ้าน ชายหนุ่มถอดหมวกกันน็อคออกแล้วมองสำรวจไปทั่งบริเวร บ้านของหญิงสาวเป็นบ้านสวนกว่าจะมาถึงต้องขี่ลัดเลาะมาตามคลองชลประทาน เสียงฝนตกดังกระทบชายคาไม่หยุด ลมเริ่มจะพัดกระโชกแรงทำเอาพารัมที่ตัวเปียกอยู่แล้วยิ่งหนาวขึ้น ชายหนุ่มหยิบมือถือขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเวลาเกือบจะตีสามแล้ว

''เอ่อ คุณคะ นี้ชุดค่ะลองใส่ดูก่อนนะคะว่าใส่ได้ไหม''แก้วใสยื่นผ้าขนหนูและชุดสีหวานให้พารัน ชายหนุ่มรีบรับไปเพราะเขาหนาวเต็มทน

''ห้องน้ำไปทางไหน!!''เขาถามด้วยน้ำเสียงที่หนาวสั่น

''ตรงไปหลังบ้านเลยค่ะ''แก้วใสชี้มือบอกพารัมก็รีบวิ่งเข้าไปทันที พอชายหนุ่มหายเข้าห้องน้ำไปแล้วเธอก็หลุดขำเบาๆออกมาทันทีเพราะชุดที่เธอให้เค้าไปนั้นมันเป็นชุดของผู้หญิง

''คิคิ ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง ศูนย์''แก้วใส้ที่คาดเดาทุกอย่างไว้แล้วนับถอยหลัง และตามมาด้วยเสียงของพารันที่ร้องเรียกหาเธออยู่ภายในห้องน้ำ

''เธอ นี้เธอ มานี้หน่อย!!!!''เขาเรียกเธอเสียงลั้นบ้าน คนเจ้าบทบาทรีบไปทันที

''คะ มีอะไรคะคุณ!!!''เสียงไร้เดียงสาเอ่ยอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำที่ยังคงปิดสนิทอยู่

''เธอไม่มีชุดผู้ชายหรอ หรือชุดที่ตัวใหญ่กว่านี้มีไหม ขาฉันยัดกางเกงไม่เข้าเลย !!!''

''ไม่มีเลยค่ะ ฉันอยู่บ้านคนเดียวอ่ะคุณ นั้นมันไซส์ใหญ่สุดที่ฉันมีแล้วนะคะ''หญิงเจ้าบทบาทตอบโต้กลับก่อนประตูห้องน้ำจะค่อยๆเปิดออก พารันในชุดเสื้อยืดสีชมพูลายการ์ตูนท่อนล่างพันด้วยผ้าขนหนูเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทางอายๆ

''รบกวนเอาผ้าไปซักแล้วรีบทำให้มันแห้งอย่างไวที่สุดให้ฉันที ฉันใส่กางเกงเธอไม่ได้!!''คนตัวโตเอ่ยอย่างไม่เต็มเสียง

''ค่ะๆ หนูขอโทษด้วยนะคะหนูสร้างเรื่องให้คุณมากเลย เดียวหนูเอาผ้าไปซักให้นะคะ เชิญคุณนั่งรอที่โซฟาตรงนั้นก่อนนะคะ''พารันพยักหน้ารับก่อนจะรีบเดินไปนั่ง ส่วนเจนิสาก็เอาเสื้อผ้าของเขาไปโยนลงเครื่องซักผ้า ก่อนจะรีบกลับไปหาพารัม

''เอ่ยคุณจะดื่มอะไรไหมคะ บ้านฉันพอจะมีกาแฟอยู่เพือคุณต้องการ''แก้วใสเดินมาหยุดยืนไม่ใกล้ไม่ใกล้จากพารัม

''ขอกาแฟร้อนแล้วกัน แล้วพอจะมีเสื้อกันหนาวหรือผ้าห่มไหมฉันหนาวมากเลย ''คนตัวโตเอ่ยพร้อมสั่นไปทั้งตัวเพราะความเย็นของอากาศ

''ได้ค่ะเดียวหนูไปเอามาให้ เอ่อ...หนูชื่อแก้วใสนะคะ คุณชื่ออะไรคะ ?''คำถามของเธอทำให้ชายหนุ่มชะงักไปเล็กน้อย

''เอ่อ เรียกฉันพี่ชายก็พอ''เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ หญิงสาวพยักหน้ารับก่อนจะรีบเข้าไปเอาผ้าห่มมาให้เขาพร้อมด้วยกาแฟ

''นี้ไม่มีใครอยู่รึไงทำไมบ้านเธอเงียบจัง?''พารัมเอ่ยถามขณะยกกาแฟขึ้นจิบและเอาผ้าห่มห่อตัวเองไว้เพื่อเพิ่มความอบอุ่น

''ไม่ค่ะฉันอยู่ที่นี้คนเดียว พ่อแม่ฉันเสียไปแล้วค่ะเมื่อไม่นานมานี้เองเลยทำให้ฉันต้องออกไปหางานทำนอกบ้านเพราะฉันอยู่คนเดียวทีไรก็จะเอาแต่นึกถึงพวกท่านตลอด ฉันเป็นลูกที่ค่อนข้างไม่ได้เรื่องค่ะตอนท่านมีชีวิตอยู่ก็เลี้ยงดูท่านให้สุขสบายไม่ได้ ''พูดมาถึงตรงนี้เธอก็เงียบไป พารันที่ยกกาแฟขึ้นจิบก็พลอยเงียบไปด้วย.....

..............................