“พิ...ลูกแก้ว อย่าร้องไห้ ฉันขอโทษ อย่าทำร้ายกันแบบนี้ได้ไหม ฉันรักเธอนะลูกแก้ว รักมาก ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำไปมันอาจจะเลวร้ายสำหรับเธอ แต่ฉันทนไม่ได้หากรู้ว่าเพื่อนๆ ฉันเขาพูดว่า...”
“ลูกแก้วสำส่อน มั่วไม่เลือกหน้าใช่ไหม แล้วคุณใหญ่ก็หันกลับมาทำร้ายลูกแก้วด้วยคำพูดของเพื่อนงั้นหรือคะ...คุณทำแบบนี้กับลูกแก้วได้ยังไง...ลืมไปแล้วเหรอว่าลูกแก้วเป็นคนรักของน้องชายคุณ...คุณลืมไปแล้วใช่ไหม! ใช่ไหม!”
เสียงสะอื้นร่ำไห้อย่างเจ็บปวดแสนสาหัสก็ยิ่งทำให้อีกคนที่นั่งกอดร่างบางยิ่งเจ็บปวดเป็นร้อยเท่าพันเท่าทีเดียวกับสิ่งที่เขาได้ทำผิดพลาดไปในครั้งนี้
“ไหนคุณใหญ่ลองพูดมาสิคะ...คุณก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าลูกแก้วเป็นแฟนคุณเล็ก แล้วคุณใหญ่ทำแบบนี้กับลูกแก้วทำไม ถ้าแค่ต้องการให้ลูกแก้วเลิกยุ่งกับคุณเล็ก...คุณใหญ่ไม่ต้องลงทุนทำร้ายลูกแก้วถึงขนาดนี้ก็ได้”
“ฉัน...”
“ปล่อยลูกแก้ว...”
เหมือนเธอจะเริ่มรู้ตัวว่าร
