พิชิตพงศ์รวบร่างบางเข้ามากอดอย่างหึงหวง นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ไอ้บ้านั่นอุ้มแล้วก็กอดเมียเขาก็ได้แต่หงุดหงิดโมโหไปสารพัด แล้วยังสายตาตำหนิจากร่างบางในอ้อมกอดนี่อีก ‘นี่แกจะทนเห็นเมียแกไปหัวเราะกับผู้ชายคนอื่นได้ยังไงวะไอ้ใหญ่’
“ลูกแก้ว...มันนานแล้วนะ แกกำลังทำอะไรอยู่ฮะ...”
“เดี๋ยวสิ...ก็ลูกแก้วยังไม่หายมึนเลยนี่นา สงสัยยังเมาค้างไอ้ค็อกเทลเมื่อคืนนั่นแหละ” เธอหันไปตะโกนบอกเพื่อนก่อนจะหันหน้ามามองตัวปัญหาบนเตียง “ขอร้องล่ะคุณใหญ่ นึกว่าสงสารลูกแก้วเถอะ เข้าไปอยู่ในห้องน้ำก่อน”
พิชิตพงศ์ได้แต่หงุดหงิดไม่พอใจร่างบางในอ้อมกอดเอาเสียเลย ติดอยู่ที่น้ำเสียงอ่อนหวานนี่ต่างหากที่ทำให้เขาโวยวายอะไรมากไปก็ไม่ได้ อีกอย่างการที่เขาเข้ามาอยู่ในห้องนอนของเธอก็ถือเป็นการไม่ควรอยู่แล้ว
“ก็ได้...แต่เธอห้ามออกไปกับพวกนั้นเด็ดขาด เพราะเรามีเรื่องต้องตกลงกัน โอเคไหม!”
“แต่วันนี้ลูกแก้วนัดไปไหว้พระก
