“ลูกแก้วคิดถึงแม่จังเลย คุณแม่คอยดูลูกแก้วอยู่ใช่ไหมคะ”
เสียงหวานงึมงำเบาๆ อย่างคนหมดกำลังใจ ก่อนที่สายตาหวานจะหลับตาลงอย่างต้องการพักผ่อนสายตาและหัวใจ โดยไม่เห็นสีหน้าคมสันที่แอบมองอยู่อย่างเป็นห่วง ใบหน้าคมจ้องมองท่าทางผ่อนคลายนั้นอย่างสงสาร เหตุการณ์ที่เขาเป็นคนก่อคงทำให้ร่างเล็กตรงหน้าเขานี้เจ็บปวดเหนื่อยล้า หลายเดือนที่ผ่านมาเขาคอยแต่จะรังควานหาเรื่องเธอตลอดเวลา
“ฉันขอโทษ” เขาพึมพำอย่างเสียใจ ร่างสูงเดินตรงเข้าไปหาร่างเล็กที่ยังนั่งหลับตาอย่างอ่อนล้า “ขอนั่งด้วยคนได้ไหม?” พิชิตพงศ์พูดขณะก้มตัวลงนั่งข้างๆ หญิงสาว
พณิตพิชาลืมตาขึ้นมามองเจ้าของเสียงอย่างตกใจ ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะตามเธอมาได้เร็วขนาดนี้ นึกว่าหนีพ้นแล้วเสียอีก “คะ...คุณใหญ่ตามลูกแก้วมาถูกได้ยังไง”
“ก็เดินตามลูกแก้วมาน่ะสิ”
พิชิตพงศ์พูดขึ้นมาลอยๆ เหมือนกับไม่ต้องการคำตอบจากร่างเล็กข้างกาย ศีรษะใหญ่เอียงลงมาซบไหล่บางอย
