“เอานี่ลูกแก้วพี่เสียสละผ้าพันคอให้เราก็แล้วกัน เอาไว้คลุมไหล่ หากยังเดินไปแบบนี้เห็นทีคืนนี้คุณใหญ่คงต้องทำตัวเป็นสามีเราไปตลอดทั้งคืนนี้” อารยะส่งผ้าพันคอผืนใหญ่ให้พณิตพิชา
“ดูสิ...สายตาของผู้ชายคนอื่นที่ส่งสายตามามองลูกแก้วแล้ว พี่เริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมเมื่อกี้คุณใหญ่ถึงได้จับมือ เดินโอบกอดเรามาแบบนั้น”
เสียงหัวเราะของอารยะกลับทำให้พณิตพิชาถึงกับอายจนหน้าแดงเลยทีเดียว ใบหน้าหวานหันไปมองรอบๆ ด้วยความตกใจ สายตาที่มองเธอมาเป็นแบบที่อารยะบอกจริงๆ ด้วยคิดได้แค่นั้นพณิตพิชาถึงกับมือสั่น ยกผ้าพันคอขึ้นมาปิดไหล่อย่างรีบร้อน อาการดังกล่าวทำให้ พิชิตพงศ์ ภูริวัฒน์ อารยะ และปนัดดา ได้แต่หัวเราะออกมาอย่างเอ็นดูเลยทีเดียว
“หยุดหัวเราะเลยนะ...ลูกแก้วอายนะเนี่ย”
“ก็ลูกแก้วแต่งตัวแบบนี้ทำไม น่าจะคิดให้ดีก่อนแต่งออกมานะ”
“ไปกันเถอะครับ เอาเป็นว่าคืนนี้ผมจะดูแลลูกแก้วให้เป็นอย่างดี”
พิชิตพงศ์พู
