หนึ่งเดือนต่อมา
ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกด้วยฝีมือของเลขาสาว ร่างเล็กสาวเท้าเดินมาหยุดตรงหน้าท่านประธานใหญ่ด้วยท่าทางรีบร้อน ก่อนจะยื่นโทรศัพท์มือถือของเธอให้ ทั้งที่ความจริงเธออยากรู้แทบใจจะขาดว่าเพราะเหตุใด ท่านรองประธานถึงโทรศัพท์มาหาเธอ
“จากคุณเล็กค่ะท่านประธาน”
“อืม” พิชิตพงศ์รับโทรศัพท์มือถือจากเลขาสาวพร้อมกับเอ่ยขอบใจออกไป แต่ก็นึกแปลกใจอยู่เล็กน้อย เหตุใดน้องชายถึงโทรศัพท์มาหาเลขาของเขา แทนที่จะโทรศัพท์เข้ามา
“แกอยู่ไหนนายเล็ก” พิชิตพงศ์ถามปลายสายด้วยน้ำเสียงสั่นๆ รู้สึกโล่งใจไม่น้อยเมื่อรู้ว่าน้องชายยังปลอดภัย
“ผมปลอดภัยดีครับ พี่ใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วง อีกไม่กี่วันผมจะกลับไปครับ พี่ใหญ่เจอลูกแก้วบ้างไหมครับ”
“ฉันไม่เจอลูกแก้วเลย ช่วงนี้ยุ่งๆ เรื่องงาน ว่าแต่ทำไมแกถึงโทรหาเลขาของฉัน แทนที่จะเป็นฉันล่ะนายเล็ก”
“โทรศัพท์ผมหายนะครับพี่ใหญ่”
“โทรศัพท์หาย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่
