พิชิตพงศ์เดินตามทั้งสองอยู่ห่างๆ สายตาจับจ้องอยู่ที่ร่างบาง โดยมีมือหนาของผู้ชายที่เขาไม่รู้จักกำลังโอบกอดประคองร่างบางให้เดินกลับไปห้องพักอย่างทุลักทุเล
“เดินดีๆ สิลูกแก้ว พี่ว่าเราเมาแบบนี้ไม่ค่อยดีเลยนะ คราวหลังพวกพี่คงไม่ให้เราดื่มเหล้าแล้วล่ะ เห็นแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้ หรือถ้าให้ดีเวลาไปเที่ยวไหนอย่าดื่มเลยจะดีกว่า”
ภูริวัฒน์บ่นออกมาอย่างเป็นห่วง นี่ขนาดเขาให้ดื่มค็อกเทลแค่ไม่กี่แก้วเองนะ หรือจะให้พูดจริงๆ หญิงสาวดื่มค็อกเทลไปแค่แก้วสองแก้วเอง เห็นแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้ หากปล่อยให้พณิตพิชาเดินกลับมาห้องพักคนเดียวมีหวังคงไม่เดินกลับไปถึงห้องหรอก เพราะคงโดนหนุ่มๆ แถวนี้ฉุดเข้าห้องไปเสียก่อน
“ลูกแก้วไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ แค่มึนๆ เท่านั้นเอง แต่ต่อไปลูกแก้วคงไม่กล้าดื่มอีกแล้วล่ะคะ”
น้ำเสียงพูดออกมาเหมือนรำพันกับตัวเอง พณิตพิชารู้สึกปวดหัวตุ๊บๆ เลยทีเดียวกับค็อกเทลที่เธอดื่มไปไม่กี่แก
