เกมรัก ลิขิตสวาท EP.07
1495 Words
พณิตพิชาตื่นขึ้นมาเกือบสิบโมงเข้าไปแล้ว หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงนอนอย่างเกียจคร้าน เพราะรู้สึกว่าตัวเองน่าจะนอนเต็มตื่นเลยด้วยซ้ำ เมื่อคืนพอได้ฟังข่าวดีจากปนัดดาก็ทำเธอแทบจะนอนไม่หลับ กว่าจะหลับก็เกือบตีสองเข้าไปแล้ว เธอขยับตัวหมุนซ้ายหมุนขวาอีกสามสี่ครั้ง แล้วเดินไปดึงที่ชาร์จโทรศัพท์ พร้อมกับกดเบอร์ไปหาแฟนหนุ่มว่าเธอถึงเมืองไทยแล้ว คงไม่เกินเที่ยงเธอคงไปถึงที่แอล.พี. อีเล็คทรอนิกส์กรุ๊ป หลังเธอตัดสายจากพชรพงศ์ แล้วตัดสินใจโทรศัพท์หาบิดา นึกเสียใจอยู่เหมือนกันที่เธอทำไปแบบนั้นเกือบสองเดือนที่เธอไม่ได้ติดต่อกลับไปหาท่านเลย
“สวัสดีค่ะคุณพ่อ”
คุณพิชัยถึงกับนิ่ง เมื่อรู้ว่าเจ้าของเบอร์คือใคร ท่านไม่ได้เจอลูกสาวคนนี้เกือบสองเดือนแล้ว นับตั้งแต่ลูกสาวคนโตออกจากบ้าน ท่านก็รู้สึกผิดมาตลอดที่พูดไปในวันนั้น แต่ท่านก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ ขณะที่ลูกสาวคนเล็กก็ทำให้ท่านเสียใจไม่น้อย วันๆ ไม่ค่อยได้ทำงาน มัวแต่ไปบ้าเที่ยว เข้าสังคม ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย จนท่านเองก็หมดปัญญาห้ามปราม ทุกอย่างมันเป็นเพราะท่านทั้งนั้น จะโทษใครได้
“ลูกอยู่ที่ไหนตอนนี้”
“ลูกแก้วอยู่คอนโดค่ะ คุณพ่อสบายดีไหม ลูกแก้วขอโทษที่ออกจากบ้านแล้วไม่ได้โทรหาคุณพ่อเลย”
“แล้วลูกไปอยู่คอนโดใคร กลับมาอยู่บ้านไม่ดีเหรอลูก ที่ไหนก็ไม่สบายเหมือนบ้านเราหรอก”
ท่านพูดกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงเบาหวิวเช่นกัน นานมากแล้วที่ท่านไม่เคยพูดคุยกันแบบนี้กับลูกสาวคนโต ทุกครั้งที่พูดคุยกันจะเป็นท่านมากกว่าที่พูดดุด่าต่อว่าลูกสาวคนนี้
“ลูกแก้วอยู่คอนโดของลูกแก้วเองค่ะคุณพ่อ คุณแม่ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดลูกแก้วเมื่อหลายปีที่แล้ว”
คุณพิชัยถึงกับอึ้งไปเหมือนกันเมื่อรู้ว่าภรรยาแอบซื้อคอนโดไว้ให้ลูกสาว ท่านไม่เคยรู้เลยว่าลูกสาวคนนี้มีอะไรเป็นของตัวเองบ้าง เพราะท่านไม่เคยซื้ออะไรให้กับลูกสาวคนนี้เลย ขนาดเงินที่ท่านให้พิมพ์นาราก็ยังมากกว่าลูกสาวคนนี้เลยพิมพ์นาราใช้เงินในช่วงเรียนเดือนหนึ่งก็เกือบห้าแสน ทั้งที่ท่านให้เดือนละสามแสนแล้ว ลูกสาวคนเล็กของท่านยังใช้ไม่พอ ในขณะเดียวกันท่านให้ลูกสาวคนโตแค่เดือนละแสนเอง ซึ่งแตกต่างกันมากในความคิดของท่าน
ตอนนั้นท่านคิดว่าคณะที่ลูกสาวคนเล็กเรียนคงต้องใช้จ่ายมากกว่าของลูกสาวคนโต ทั้งที่ความเป็นจริงกลับไม่ใช่อย่างที่ท่านคิดเลย คณะที่ลูกสาวคนโตเรียนต่างหากที่ต้องใช้เงินเยอะ หญิงสาวสอบติดคณะศิลปกรรมศาสตร์ศิลปการออกแบบพัสตราภรณ์ มหาวิทยาลัยเดียวกับพิมพ์นารา
ท่านเคยคิดว่าลูกสาวคนโตนั่นโง่ ไม่เก่ง ไม่ฉลาดเหมือนลูกสาวคนเล็กแต่ท่านเองต่างหากที่โง่ ที่คิดว่าไม่เก่ง ทั้งที่ความจริงลูกสาวคนโตเก่งกว่าลูกสาวคนเล็กเสียอีก เพียงแต่คณะที่ท่านต้องการให้เรียนเป็นสิ่งที่ลูกสาวคนโตไม่ชอบ สิ่งที่ท่านเสียใจที่สุดคือสิ่งที่ท่านดุด่าต่อว่าลูกสาวคนโตยู่เสมอ
ท่านไม่เคยรู้เลยว่ากฎทุกอย่างที่ท่านเป็นคนกำหนดเอาไว้มีเพียงลูกสาวคนโตเท่านั้นที่ปฏิบัติมาตลอด ส่วนพิมพ์นารากลับไม่เคยเชื่อฟังในสิ่งที่ท่านสอนเลย พอมาคิดตอนนี้ท่านได้แต่โทษตัวเองที่ลำเอียงรักลูกไม่เท่ากัน
ถึงแม้พณิตพิชาจะใช่หรือไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของท่าน ท่านก็ควรภูมิใจไม่ใช่เหรอ?
อย่างน้อยลูกสาวที่ท่านไม่เคยเหลียวแล กลับสร้างความภาคภูมิใจมาให้ท่าน หากวันนั้นท่านไม่ได้ไปเจอเพื่อนสนิทของท่านคนหนึ่งที่เป็นอาจารย์สอนอยู่ที่มหาวิทยาลัยที่ลูกสาวทั้งสองของท่านเรียนอยู่ ท่านก็คงจะไม่รู้ว่าลูกสาวคนโตได้ทุนไปเรียนปริญญาโทที่ประเทศฝรั่งเศส
“เป็นอะไรไปหรือเปล่าคุณพ่อค่ะ”
คุณพิชัยถึงกับสะดุ้งตื่นจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงของลูกสาว ท่านปรับเสียงก่อนถามกลับไปด้วยความเก้อเขิน ที่ปล่อยให้ลูกสาวยืนเป็นห่วง
“แล้วที่คอนโดขาดอะไรบ้าง ลูกแก้วบอกพ่อได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ มีอะไรให้พ่อช่วยก็บอก”
สิ่งที่ท่านเสนอไปถึงมันเป็นอะไรที่เล็กน้อย แต่ท่านก็อยากชดเชยให้กับลูกสาวคนนี้บ้าง ท่านรู้สึกผิดมานานแล้วนับตั้งแต่หญิงสาวตัดสินใจเดินออกจากบ้านที่อยู่มาเกือบยี่สิบสองปีต่างหากที่ทำให้ท่านเสียใจกับสิ่งที่ท่านกระทำลงไป
“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ที่ห้องลูกแก้วมีครบทุกอย่างแล้ว ว่าแต่คุณพ่อสบายดีหรือเปล่าคะ พักผ่อนบ้าง อย่าทำงานหักโหมมากนัก อีกอย่างน้ำเขาก็ช่วยคุณพ่อบริหารบริษัทอยู่แล้ว”
พณิตพิชาพูดออกไป ทั้งที่ตอนนี้เธอไม่รู้เลยว่า พิมพ์นาราไม่ได้เข้าไปช่วยงานที่บริษัทของบิดาเลย เพราะมัวแต่เที่ยวจนไม่สนใจงาน
คุณพิชัยได้ฟังคำพูดของลูกสาวคนโตแบบนี้ ท่านได้แต่สะท้อนใจตัวเองเหลือเกิน ลูกสาวที่ท่านไม่เคยดูแล ไม่เคยมอบความรักให้ กลับเป็นห่วงเป็นไยท่านมากกว่าคนที่ท่านรักเสียอีก แบบนี้เขาเรียกว่ากรรมตามสนองท่านใช่ไหม มันคงไม่สายไปใช่ไหมหากท่านจะกลับไปดูแล มอบความรักให้ลูกสาวคนนี้ของท่านบ้าง
“พ่อก็สบายดี ลูกแก้วไม่ต้องเป็นห่วงพ่อหรอก ว่าแต่ว่างๆ กลับบ้านมาเยี่ยมพ่อบ้างสิ เราไม่ได้ทานข้าวด้วยกันนานแล้ว ที่สำคัญพ่อไม่ได้ทานฝีมือลูกแก้วหลายเดือนแล้ว”
“เอาไว้ลูกแก้วเคลียร์งานที่ห้องเสื้อเสร็จ แล้วลูกแก้วจะไปทำกับข้าวให้คุณพ่อทานนะคะ”
“พ่อจะรอลูกแก้วก็แล้วกัน มาวันไหนก็โทรมาบอกพ่อก่อนล่วงหน้า เดี๋ยวลูกมาแล้วพ่อไม่ว่างจะแย่เอาได้”
“ค่ะคุณพ่อ แค่นี้ก่อนนะคะ ลูกแก้วมีนัดตอนเที่ยง ลูกแก้วยังไม่ได้อาบน้ำเลย”
“ตามสบายเถอะลูกแก้ว” คุณพิชัยตอบลูกสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ลูกแก้วรักคุณพ่อนะคะ”
พณิตพิชาเอ่ยลาบิดาจบหญิงสาวก็ตัดสาย วางโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กลงบนเตียงนอน ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวเดินตรงเข้าห้องน้ำไป
คุณพิชัยยังนั่งกำโทรศัพท์มือถือเอาไว้แน่น ถึงลูกสาวคนโตตัดสายไปแล้ว แต่คำพูดที่บอกว่าเป็นห่วง ยังก้องอยู่ในหูของท่านเลย หลังจากนี้ท่านคงต้องหันมามองลูกสาวคนนี้บ้างแล้ว ไม่ใช่ปล่อยปละละเลยเหมือนเช่นในอดีต
//////////
ณ แอล.พี. อีเล็คทรอนิกส์กรุ๊ป
พชรพงศ์นั่งรอการมาของคนรักอย่างมีความสุข เกือบสองอาทิตย์แล้วที่เขาไม่เจอแฟนสาว ใบหน้าคมมีรอยยิ้มระบายอยู่เต็มใบหน้า ทำให้คนที่เดินเข้ามาภายในห้องได้แต่แปลกใจ
พิชิตพงศ์จ้องมองอาการของน้องชายด้วยความสงสัย วันนี้พชรพงศ์เป็นอะไรไป นั่งยิ้มอยู่แบบนี้ตั้งแต่ก่อนเที่ยง ก้มมองนาฬิกาบนข้อมือก็ต้องประหลาดใจเพราะมันเกือบจะเที่ยงเข้าไปแล้ว
“นายเล็ก” พชรพงศ์แหงนหน้าขึ้นมามองพี่ชายด้วยรอยยิ้ม อาการดังกล่าวยิ่งสร้างความแปลกใจให้กับพิชิตพงศ์ไม่น้อย หากจะว่าไปน้องชายของเขาก็แปลกไปจริงๆ นั่นแหละ นั่งยิ้มอยู่คนเดียวมาเป็นสามชั่วโมงแล้ว
“เป็นบ้าอะไรของนาย นั่งยิ้มอยู่แบบนี้ตั้งแต่ฉันเข้ามาเมื่อเช้าแล้ว”
“ผมดีใจน่ะครับพี่ใหญ่” เขาตอบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น อีกไม่นานพณิตพิชาก็จะมารับเขาไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน เพียงแค่คิดรอยยิ้มก็กว้างขึ้นจนคนที่ยืนมองได้แต่เป็นห่วง
พิชิตพงศ์ยืนมองอาการของน้องชายด้วยความเป็นห่วง หรือว่าต้องให้เขาพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลบ้ากัน ถามอะไรก็เอาแต่ยิ้ม
“ฉันว่าเราน่าจะไปโรงพยาบาลกันดีกว่าไหมนายเล็ก ฉันจะพานายไปตรวจสมองหน่อย”
“ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ใหญ่ เดี๋ยวลูกแก้วจะมารับผมไปทานข้าว ลูกแก้วเขากลับมาจากญี่ปุ่นเมื่อคืน เมื่อเช้าเขาก็เลยโทรมานัดผมไปทานข้าวด้วยกัน” เขาบอกเหตุผลของความดีใจทั้งหมดให้พี่ชายฟัง
พิชิตพงศ์ถึงกับส่ายหน้าเลยทีเดียวเมื่อรู้ถึงต้นเหตุของความผิดปกติของน้องชาย ชายหนุ่มไม่คิดเลยว่าการมาของพณิตพิชาจะทำให้น้องชายเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้
/////////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- Writer
