“คุณนับหนึ่งป่วยอยู่หรอครับ” ริโอเอียงหน้าถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง คิ้วขมวดด้วยความสงสัย หากจำไม่ผิดก่อนเลิกรากับเจ้านายของเขา คุณนับหนึ่งก็มีอาการป่วยกระเซาะกระแซะ ทำอย่างไรก็ไม่หายสักที ยิ่งลากยาวมาถึงตอนนี้ยิ่งน่าเป็นห่วง เห็นทีเขาจะต้องรีบรายงานเจ้านายโดยเร็วเสียแล้ว ชั่วขณะนั้นเกิดลางสังหรณ์แปลกกับอาการว่าที่นายหญิงของตนขึ้นมา
“ค่ะ” นับหนึ่งรู้สึกหน้ามืด ร่างบางโงนเงนไปมา เม็ดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นทั่วตัว
“พวกเธอไปเที่ยวกันเถอะ ตอนเย็นเจอกัน” เธอกล่าวพร้อมกับรีบปลีกตัวออกมา เธอรู้สึกปั่นป่วนหายใจไม่ทั่วท้อง ขนมหวานที่กินก่อนขึ้นเครื่องบินกำลังเริ่มทำงานแล้วในที่สุด
“แหวะ แค่กๆ” นักธุรกิจสาวนั่งลงข้างทางเดินแล้วอาเจียนออกมาจนหมดไส้หมดพุงพลันสีหน้าซีดเซียวฉายแววป่วยไข้อย่างเห็นได้ชัด นับหนึ่งเดินโซซัดโซเซเข้าห้องพัก เปิดแอร์แล้วทิ้งตัวลงนอนอย่าไร้เรี่ยวแรง
“อย่าทรมานกันแบบนี้สิ” คล้ายสา
