Trapped โฮสตัวร้าย

เมเบล

ตึกอัลแบร์โต คอเปอร์เรชั่นจำกัด

“แกริค! นายเป็นเลขาประสาอะไร เจ้านายไปไหนมาไหนอยู่ที่ไหน ไม่รู้เรื่องรู้ราวเลย” ผู้มีศักดิ์เป็นแม่เลี้ยงที่อยู่ในชุดเดรสสั้นเลยครึ่งขาเดินเข้ามาโวยวายใส่มือขวาคนสนิทของโอนิกซ์ เธอหน้าแดงโมโหจนตัวสั่นจ้องหน้าเลขาหนุ่มราวกับอยากแปลงร่างเป็นหมาป่าฉีกกระชากร่างให้ขาดสองท่อน

“นายน้อยติดต่อไม่ได้ตั้งแต่สามทุ่มเมื่อคืนจนป่านนี้...พวกนายมัวทำอะไรกันอยู่ ทำไมไม่ออกตามหาห้ะ” แววตาบ้าคลั่งนึกเคืองชายในดวงใจที่หลบหนีหน้าหายไป

แกริคไม่แยแสสนใจปล่อยมาเบลตวาดด่าอย่างไม่ใสใจ สองตาจิกมองเต็มที่ เมเบลไม่ใช่เจ้านายสายตรงของเขา มีหุ้นส่วนบริหารแค่เพียงสิบเปอร์เซ็นต์แทบไม่มีปากเสียงในภาคส่วนผู้บริหารด้วยซ้ำ แค่ผู้ถือหุ้นไว้คอยนั่งร่วมโต๊ะให้ครบองค์ประชุมก็เท่านั้น

“นายกล้าเงียบใส่ฉันหรอ” ในใจอัดอั้นหงุดหงิด มาเบลโมโหควันออกหู หันซ้ายหันขวาเห็นปึกเอกสารรออนุมัติวางบนโต๊ะทำงานของเลขาหนุ่ม หล่อนคว้าโดยไม่คิดหน้าคิดหลังแล้วปาใส่แกริคเต็มเปา

“แก!” เธอขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างโกรธครั้งแรกที่แกริคเหลือบตามองนายหญิงใหญ่ผู้เป็นหม้ายแห่งตระกูลอัลแบร์โตคนปัจจุบันอดส่ายหน้าเอือมระอาไม่ได้ ที่ตระกูลผู้รากมากดีร่ำรวยเป็นอันดับต้นๆ ของประเทศ มีกิจการในเครือนับพันบริษัทแต่กลับมีจุดด่างพร้อยคือม่ายสาวที่ตามรังควานลูกเลี้ยงตัวเอง หล่อนย่างก้าวเข้ามาสำนักงานใหญ่ตั้งแต่สิบโมงเช้าจนป่านนี้หกโมงเย็น แรกเริ่มเธอยังนั่งรอท่านประธานในห้องรับแขกทว่าบ่ายคล้อยคงร้อนใจจึงโยกย้ายมายืนชี้หน้าด่าทอเขาถึงโต๊ะทำงานห้องส่วนหน้า มือขวาท่านประธานไม่เคยแยแสสนใจแต่ตอนนี้เห็นทีไม่ได้ เอกสารปึกที่หล่อนทำลายล้วนแล้วแต่จะสำคัญทั้งนั้น

เลขาหนุ่มคนสนิทที่พ่วงด้วยตำแหน่งมือขวาคนสนิทรู้สึกขุ่นเคืองในใจจำอดกลั้นไว้เหยียบให้มิดแล้วพ่นลมหายใจออกจากปากเพื่อสกัดกลั้นอารมณ์ เขาใช้มือกดอินเตอร์โฟนเปิดลำโพงให้ดังที่สุด

“มาเก็ตติ้งวากัส คุณยังอยู่ไหม” เขาชำเลืองมองนายหญิงผู้เป็นหม้ายด้วยแววตาสมเพช ไม่สำเหนียกตัวเอง เขาลอบดูถูกหล่อน อยู่เฉยๆ นอนบนกองเงินกองทองมันยากตรงไหนทำไมชอบหาเรื่องใส่ตัว

“ค่ะ ที่รัก” วากัสมีตำแหน่งเป็นผู้อำนวยการฝ่ายตลาดประจำสาขาใหญ่ตึกอัลแบร์โต คอเปอร์เรชั่นจำกัด เขาเป็นสาวประเภทสองชอบพูดจีบปากจีบคอแต่ฝีมือต่อรองลูกค้าหาตัวจับยาก เงินเดือนของวากัสคนสวยจึงสูงลิบและมักมีบริษัทอื่นจ้องฉกตัวไปร่วมงานด้วยตลอดเวลา วากัสจึงเป็นคนสำคัญของท่านประธานโอนิกซ์ แล้วไม่มีใครกล้าลองดีกับเขา

นายหญิงใหญ่มาเบลตกใจตาเบิกกว้าง เธอกระตุกหนวดเสือเข้าให้แล้ว พลางก้มเก็บเอกสารที่ขว้างปาเมื่อครู่ทว่าสายไปแล้ว

“สัญญาลูกค้าเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ทั้งยี่สิบเจ้าเปื้อนเลอะและยับไปหมดเป็นที่เรียบร้อย...คุณมีสำรองต้นฉบับไหม” แกริคเน้นทีละคำให้เข้าหูม่ายสาวเพื่อกระตุ้นเตือนสติ ว่าอย่าเอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง

“ใครทำเอกสารที่ฉันต้องแบกหน้าไปถึงเอเชียครึ่งเดือนเสียหาย” น้ำเสียงเย็นเยียบเสียดกระดูกเผยให้รู้อารมณ์ผู้พูดฉุนเฉียวขึ้นมามากแค่ไหน

“นายหญิงใหญ่มาเบล” แกริคตอบวากัสเสียงเรียบไม่สนใจดวงตาแข็งกร้าวถลึงตาจ้องมองตนมาสักนิด

“ฉันจะเรียนท่านประธานเอง ครั้งนี้เราเสียหายหนักเลยรู้ไหม กว่าจะได้สัญญามาแต่ละฉบับต้องลงทุนลงแรงอะไรไปบ้าง แค่นี้นะ ฉันเลิกงานแล้วคุณแกริค”

“เดี๋ยวๆๆ คุณวากัสคะ” นายหญิงใหญ่มาเบลโผกายเข้าหาโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานเลขาหนุ่มโดยเร็วพร้อมส่งเสียงเล็ดลอดเข้าไปเพื่อจะรั้งคนปลายสาย

“โธ่! เพราะแก!” หญิงสาวสบถด้วยอารมณ์เดือดปุดๆ ก่อนเธอจะโยนความผิดให้มือขวาท่านประธานอย่างน่าไม่อาย

แกริคคว้าเสื้อสูทกับกระเป๋าโค้งศีรษะให้หล่อนเล้กน้อยแล้วเดินจากไปไม่หันกลับหลังมามองสีหน้าซีดเผือดของนายหญิงใหญ่ผู้เป็นหม้ายแห่งตะกูลอัลแบร์โตอีกเลย หล่อนโหวกเหวกโวยวายระบายอารมณ์ใส่ใครก็ได้ในสำนักงานใหญ่ยกเว้นคนเดียว ผู้อำนวยการฝ่ายตลาดวากัส หนุ่มหน้าสวยมากความสามารถเคยประกาศต่อหน้าคณะกรรมการบริษัทไปแล้วว่า ไม่ชอบให้ใครนำเรื่องส่วนตัวมาปะปนกับงาน

ท่านประธานโอนิกซ์ให้ท้ายวากัสอนุมัติตามคำขออย่างไม่ต้องขบคิดให้เสียเวลา

กรี๊ด...

นายหญิงใหญ่มาเบลกรีดร้องเสียงแหลม ถ้าวากัสไปฟ้องโอนิกซ์แล้วเขาบังคับให้เธอขายหุ้นบริษัทคืนล่ะจะทำอย่างไร ชีวิตนี้ฝากไว้ที่ลูกเลี้ยงหนุ่มแล้ว ทุกสิ่งที่วางแผนมาต้องมาพังเพราะอารมณ์ชั่ววูบอย่างงั้นหรอ

“คุณเมเบล เป็นอะไรคะ” ฮีราผู้ช่วยสาววัยย่างสี่สิบปีสับเท้าวิ่งเข้าประคองเจ้านายตนเอง

“ฮีรา! ฉันทำพังทำพังหมดแล้ว ฮือๆ ฉันจะทำยังไงดี” เมเบลซบหน้ากับฝ่ามือแล้วสะอึกสะอื้นปล่อยน้ำตาไหลออกเปียกแก้มทั้งสองข้าง

“กลับคฤหาสน์ก่อนดีไหมค่ะ วันนี้คุณเครียดมาทั้งวัน หัวสมองไม่ปลอดโปร่งคิดอะไรไม่ออกหรอกค่ะ” ฮีราปลอบประโลมพร้อมประคองเจ้านายให้ลุกขึ้นแล้วก้าวเดินออกจากห้องทำงานของโอนิกซ์ ในใจอยากสั่งสอนนายหญิงม่ายมากว่า มีผู้ชายต่อแถวยาวเป็นหางว่าว มัวมาวิ่งตามผู้ชายที่ไม่สนใจเราทำไม แต่พูดออกไปไม่ได้สักคำจำต้องเก็บงำเอาไว้ หล่อนแก่แล้วหางานเงินเดือนสูงแบบนี้ยิ่งยากเลยไม่อยากหาเหาใส่หัวให้ตัวเองลำบากไปด้วย จึงเลือกที่จะเงียบไว้ดีที่สุด