โรงแรมอัลแบร์โต
นับหนึ่งเคลื่อนรถสปอร์ตไปจอดตรงที่จอดรถสำหรับวีไอพีของโรงแรมหรู ดับเครื่องจัดแจงเก็บข้าวของเตรียมตัวลงรถ ทว่าต้องสะดุ้งตัวโหย่งเมื่อมีเสียงเคาะกระจกรถ
“อ้าว! คุณ” เธอรู้สึกแปลกใจไม่น้อยเลยที่เด็กเลี้ยงมายืนคอยรอรับเธอ
“ทำไมไม่รอที่ห้องล่ะ” นับหนึ่งลดกระจกลงแล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ผมเป็นห่วงเลยมารอรับครับ” โอนิกซ์กล่าวก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูให้เธอ
“มาผมช่วย” เขาเหลือบไปเห็นแฟ้มเอกสารจึงอาสาหอบหิ้วให้แทน
“เปิดห้องแล้วนะครับ” เสียงทุ้มหล่อรายงานทันทีไม่ปล่อยให้สาวสวยย้อนถามทีหลัง
“หิวหรือเปล่า?” นับหนึ่งปิดประตูรถเสร็จรอสัญญาณล็อกอัตโนมัติดังให้แน่ใจแล้วหันหน้ามายิ้มถามเด็กเลี้ยงซึ่งตัวจริงไม่ใช่เด็กเลย เขาเป็นหนุ่มแน่นหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสูงราวร้อยแปดสิบเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ขนาดเธอสูงถึงร้อยหกสิบเจ็ดเซนติเมตรยังอยู่แค่ระดับปลายคางของเขา ยิ่งนัยน์ตาสีเทาท
