DİCLE
Nefes’i kaybedeli tam bir hafta olmuştu. Yedi uzun, ağır gün. Minik yeğenimle aynı odada kalıyordum. Onun varlığı sanki bize bir teselli, bir nefes alma alanı sunuyordu. Konağın her köşesinde hüzün hâkimdi; duvarlar, eşyalar, hatta havada asılı duran sessizlik bile Nefes’in yokluğunu hatırlatıyordu. Ama bebeğin varlığı, bu ağır atmosferi azıcıkta olsa hafifletiyordu. Hepimiz, annem, Rozerin, Dersima Hanım, Sarya, Yonca ve ben, minik prensesin etrafında pervane gibi dönüyorduk. Onun mamasını yedirmek, altını değiştirmek, minik bedenini dikkatle banyo yaptırmak için adeta birbirimizle yarışıyorduk. Bebeğin her hareketi, minik elleriyle havayı kavraması, gözlerindeki o masum parıltı, sanki Nefes’in ruhunu taşıyormuş gibi hissettiriyordu. Onun varlığı, acımızı tamamen dindirmese de, biz
