AYLAR SONRA
DEMİR
Ömür’le birlikte Diyarbakır’a döndüğümüzde, havaalanından eve doğru yol alırken yorgunluğumuz her halimizden belliydi. Uzun bir günün ardından, arabanın camından dışarıyı izliyordum. Ömür’ün dalgın bakışları dikkatimi çekiyordu. Sanki iç dünyasında kaybolmuş, düşünceleri uzaklarda bir yerlerde dolaşıyordu.
Eve vardığımızda, Dicle bizi avluda bekliyordu. Onun sıcak gülümsemesi, o an için içimizi ısıtsa da, Ömür’ün ruh hali bu sıcaklığa pek karşılık veremiyordu. Dicle, Ömür’ü kucaklayarak, “Kayıt işi tamamlandığına göre artık resmen üniversitelisin!” dedi. Sesinde samimi bir sevinç vardı. “Hayırlı olsun, canım!”
Ömür, Dicle’nin bu içten tebrikine hafif bir gülümsemeyle yanıt verdi. “Teşekkür ederim, Dicle abla,” dedi, ama ses tonundaki o ince burukluk, ne kadar çabala
