DİCLE
Hastanede muayene için nöbetçi doktorun gelmesini bekliyorduk. Annem, kardeşlerim ve gelinlerimiz bizimle gelmiş, hepsi dışarıda bekliyorlardı. Demir ise yattığım yatakta elimi sımsıkı tutuyordu. Sanki bu basit temasla tüm korkularımı alıp götürebilirmiş gibi. “Nerede kaldı bu doktor” dedi.
Panikle kaplı olan yüzüne dikkatle baktım. Kanamam başladığı için otelden apar topar çıkmıştık. Benim yüzümden kızıyla doğru düzgün vedalaşamamıştı bile. Bir yanım, karnımda taşıdığım bebeğim için derin bir endişeyle doluydu; her geçen saniye korkularım içimde bir fırtına gibi büyüyordu. Ama diğer yanım, suçluluk duygusuyla kıvranıyordu. Demir’in elini sıkarak “Çok özür dilerim” dedim.
Demir, alnıma düşen bir tutam saçı yüzümden uzaklaştırırken, şaşkın bir ifadeyle kaşlarını kaldırdı. “Neden öz
