DEMİR
Sonat’ın bedeni sedyenin üzerinde, elektroşokun etkisiyle yükselip inerken, hayatım boyunca kendimi hiç bu kadar çaresiz hissetmemiş, hiç bu denli acı çekmemiştim. Bu anı yaşamaktansa ölmeyi tercih ederdim. Sanki ruhum bedenimden kopmuş, sadece oğlumun minik bedenine kilitlenmişti. Doktor ve hemşirelerin onu hayata döndürme çabalarını izlerken, içimde kıyametler kopuyordu. Her bir şok, her bir hareket, kalbimi yerinden sökülecekmiş gibi hissettiriyordu. Daha fazla dayanamadım. Elimden bir şey gelecekmiş gibi, o odaya dalmak istedim. Ama tam adımımı atacakken, Dicle kolumu tuttu. Çatlayan sesiyle, “Demir!” dedi. Yalvaran gözlerle bana bakıyordu, ağlıyordu, tıpkı benim gibi. İçeri girmemi engellemek istiyordu ama bunu söyleyemiyordu, sadece gözleriyle yalvarıyordu. “Senin yapabileceği
