DİCLE
Yola çıktığımızda içimde depremler oluyordu. Arabanın koltuğuna gömülmüş, camdan dışarı bakarken içinde yaşadığım dünya adete üstüme çöküyordu. Artık düşünce yetimi kaybediyordum, kendimi ilkel dürtülerimin kontrolüne bırakmıştım. Bu ben değildim. Bir an silkelenir gibi “Ben ne yapıyorum” dedim içimden. Yanımda oturan Zarifeyi görünce arabadan inmek istedim. Ama artık binmiştim bir kere, artık çok geçti. Buradan geri dönüş yoktu. Zarife’nin çok pis gazına gelmiştim, o keskin sözleri ve alaycı bakışlarıyla beni bu yola sürükleyen oydu. Ağlamamak için direnirken kendi kendime sordum: Ne için gidiyordum? Aslında cevap basitti. Demir’in davranışlarına yanlış anlamlar yüklediğimi ispat etme peşindeydim; içten içe gözümle görmek istiyordum. Duygularım alt üst olmuş, karmakarışık bir halde
