ÖMÜR
Bu eve geldim geleli güne ilk kez mutlu uyanıyordum. Gözlerimi açtığımda, sabahın yumuşak ışıkları odanın perdelerinden süzülerek içeriye doluyordu. Yatakta bir süre öylece yatıp odada göz gezdirdim. Kendi kendime tebessüm ettim. İçimde öyle güzel bir hafiflik vardı ki. Ali İhsan yoktu. Artık güvendeydim. Korkusuzca yaşayabilecektim, özgürce nefes alabilecektim. Ve yalnız da değildim; Hamiyet anne vardı. Onun varlığı, sıcaklığı, şefkati… O, bu evi bir yuva haline getirmişti. Onun sayesinde kurtulmuştum Ali İhsan’ın kötülüklerinden. Bana kol kanat germişti.
Saat sabah dokuzu gösterirken yatağımın kenarına oturup ayaklarımı aşağı sarkıttım. Benim için mutlu bir gündü, evet, ama Hamiyet anne için aynı şeyin geçerli olmadığını biliyordum. Dün ki konuşmalarımız gözümün önüne geldi. Onun
